LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
la duan pomarban linion kiu ankoraŭ brilmontras siajn fruktojn?
Ĉu transsalti la heĝon kaj skui la pomŝarĝitajn arbojn? Mi malicete ŝajnigis
demandi al mi mem por ke la naŭjara frateto konvinkiĝu, ke la ekproponiĝanta
solvo plensukcesos, kiel genia frukto de neerareblaj rezonadoj.
“Ne, tro altas la heĝo!”, fulme reeĥas iom terure el lia lipoj.
“Ĉu tratrui ĝin? Kial ne enrampi tra ĝi ni ambaŭ?… Ĉu ne sufiĉas unu?
La pli magra kaj pli svelta?”, mi flate kaj krude klakis kvazaŭ akuŝante eltrovaĵon
el profunda inteligento.
Mia frato, kompreninte, ke mi aludis lin, klare grimace malŝatis tiujn miajn
vortojn kaj kompatpete komencis perspektivigi la riskojn, la batojn fare de la
mastro, fama pro ne manko de severeco, la teruron pro eventuale deĉenigita
gardhundo. Mi trudige malnobliĝis por lin konvinki per la gaskona promeso,
ke mi restos defendocele gardanta kaj perĉeeste protektanta, eventuale umanta
kontraŭ la persekutanta mastro per ĵeto de ŝtonetoj cis kaj trans la heĝo, kiujn
mi lancas neniam malcelante, por deturni la atenton kaj de la mastro kaj de la
hundo. La gaskonado estis tiom alloge ripetata, ke eble allogis eĉ min mem
kaj ne restis senefike ĉe li.
Mia frato malfervore cedis, svelte lasis min cise, trapuŝis la bovokulon de mi
intertempe, per man-pied-borantaj puŝoj, trahakitan en la vepreca heĝo, plenigis
siajn poŝojn per pomoj, kaj ankaŭ metis ion inter la ĉemizo kaj la brusto.
Jam mi ekgustumis, mi jam antaŭvidis la ĝojon kaj ĝuon sur la okuloj de miaj
fratinoj, jam mia frato estas ekeliranta el la ĉirkaŭbarita agro, kiam jen eliras
el neniejo la mastro. Kun la svelteco de hundo persekutanta leporon li sin ĵetas
sur mian fraton jam kurbiĝanta tra la porfuĝa truo kaj kaptas liajn krurojn lin
retroigante kaj furioze ekpalpas ŝvelintan bruston, sed la kaptito pormomente
elglitas el liaj manoj kaj ekforkuras ekliberiĝante je la peza ŝtelaĵo. Ĉar ne
eblas haste rampi en heĝtruon por foriri el ĉirkaŭbaritejo, oni daŭrigas inter arboj
kaj stoplamasoj kaj lignostakoj kuri ĝis mia frato, pro duonkonfuziga kolfrapo
kontraŭ inside maldika metalfadeno etendita inter plantoj, falas teren, sur lin
sin ĵetas la mastro, lin piede kaj mane frapas, al li deprenas la restantajn pomojn,
puŝas la senreagan personon tra la heĝan baron liverante la lastan finrezervitan
piedfrapon sur lian postaĵon.
Kaj mi? Mi restis silenta, inerte kaŝita inter la eksteraj heĝaj kreskaĵoj kun
la ŝtonetoj tramane. Mia frato venis renkonte al mi senartike ŝanceliĝanta, kun
la kapo terenklinita, ploranta silente kun larmoj ruliĝantaj ĝis la mentono.
Kune ni paŝis, en la direkton de la hejmo, malrapide por ke intertempe revenu
al mia frato la bonteniĝo kaj la ĉiama vigleco. Kiam, almenaŭ aspekte, ĉio iĝis
3