LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
gajn sekretajn allogaĵojn. Tamen mi pluiris, alvenante, pro tia malakcelo, malfrue
al la meĥanikistejo: neniu min riproĉis sed nur pli malfrue kelkaj rimarkis
en mi nekutiman apartan mankon de prizorga atento. Mi tamen tenis efike sekreta
mian internan kirladon, jam tradukeblan per konkretaj frazoj krom per fantaziaĵoj.
De tempo al tempo mi haltadis por reprikonsideri kaj reimagi kaj ne
forvanigi la miriĝon pri la sciigo kaj por remeti antaŭ mi demandon kun jama
respondo: ”Kion mi faru? Mi jam scias kion fari!”. Reprenante laboron mi de
tempo al tempo ripetadis: “mi scias kion mi faru!”.
Estis lundo tiu tago. Mardon matenon, tre frue, mi jam pedalas sur senpasaĝeraj
stratoj, akompanata de mia ankoraŭ ne okjara fratino, en la direkton de la
kolegio “Probandato Antoniano” de Lonigo; dekkvin kilometrojn el mia hejmo.
“Kion mi estos dirinta al la pastro rektoro?”. Pli atentige: “Kion mi ŝajnigos
antaŭ li? Ke mi volas vivi laŭ Sankta Antono? Kial ne? Ĉu, eble, mi ne
kapablus? Kaj se li invitus min reciti, je pruvo pri tio, iun ajnan preĝon? la Patronian
aŭ Avemarian, kiujn mi duonforgesis? Kaj kial ne refreŝigi la memoron
pri ili, profitante de la pli bona religia inklino kaj instruiteco de mia akompananta
fratino?”. Mi ekprovis reciti flanke de mia bicikletanta fratino kiu devis
suflori preskaŭ ĉe alterna frazo.
Ni haltis laŭborde de la strato en eta plataĵo. Necesis certe halti ĉar mia fratineto,
marŝante flanke de mi kaj pedalante sur porina biciklo kaj nepovante
sin apogi sur la tro alta sidileto, jam elĉerpis ĉiujn siajn eblajn fortojn kaj estis
jam forlasanta la stirilon al si mem. Mi, nur celante al mia elektodestino, tion
perceptis ekzakte kiam mi estis decidanta ripetigi de ŝi refreŝiĝojn de preĝoj
kaj sugestojn por ne misaspekti antaŭ la pastro-rektoro, kiu certe pri tiaĵoj ekzamenos
min. Dume de fore oni jam povis klare vidi la ĉiam pli konturiĝantan
gigantan konstruaĵon, kie jam mia frato studas kaj kien mi volas eniri. La decido
ne lasas spacon al malhelpoj el kiu ajn fonto.
Ĵus batintis la deka en la kampanila horloĝo kiam mi sonorigis, time kvankam
decide, ĉe la kolegia pordo. Enkondukite ĉe la kolegi-reganton, mi, en
plursofa akcepta salono lin eble ridinde riverencante, ekparolis sed nun ne
memoras la unuajn vortojn elirintajn el mia buŝo, komike baraktanta akomodi
hazardajn esprimojn al reverenda riverencostilo; ankaŭ mia fratino ne havas
pri tio klaran memoron: ne forgesitis, male, normalaj rektoraj demandoj kiaj:
“Kiamaniere vi perceptis, ke vi havas la vokiĝon al la sanktaj aferoj de
Dio? Kion diras via paroĥestro? Ĉu vi, dekkvinjariĝanta, tiom timas la vivmalfacilaĵojn
ĝis forfuĝi de ili rifuĝante sub konventa protekto?
12