LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
la manieron okupi la tutan Dian Diecon... Ni fine malkovris kial ni ne plu
sukcesas konversacii kun Dio: tiun ĉi vi ostaĝe piratis!”.
Estis ankaŭ fratulo dandece eleganta kaj parfumita kun la haroj bele kombitaj
aŭ arte taŭzitaj. Pri tiu ĉi ni, netute nur amuziĝe, taksis ke, kvankam elirinta
senkunula, povus tamen okazi, ke li revenu edzine akompanata.
Estis ankaŭ fratulo indulgema al vino, al kiu ne malplaĉis viziti, kun ruze
adaptita falsa ŝlosilo, la edzinon… kelan, kvankam ĉasteczone ŝirmitan per
duobla seruro.
Virino, edzino, inecaj aludoj! Ĉio tio povus travidebligi sopiron kiu el io nevole
konscinivele formetita fariĝas vorto, ŝerco, anstataŭiĝo, nome kamuflado
vera kaj propra. “Ne estas skeptikulo senaspira al Dio kaj ne estas asketikulo
neplutenanta funde de l’ koro iun nostalgion pri la bonaĵoj rezignitaj”, diradis
la spirita akompananto, aldonante tamen: “Se la konscio pri tio fariĝas sopiro
kaj bedaŭro, tio signifas, ke via vojo devas esti alia, tiu de la geedziĝo: la spritlingvaĵo
povas helpi al vi vin pliprofunde koni. Vi pliinsistu en la sondado
kaj inspektado de via eno, private kaj kun gvida konfidenculo, kaj ŝanĝante,
se eblas, la lingvaĵon de viaj goliardaĵoj ”.
Al niaj, foje respektmankaj, ŝercemaj sagoj ne forfuĝis nia kunulo Albino,
tiom ekipita je grandaj videblaj aŭdorganoj, ke ni kromnomis lin “elefanto balaanta
la aeron perorele”.
Frato Pacifico (Paĉìfiko), profesoro pri bibliaj sciencoj, emeritulo grandverva
kaj iom pompe vizitante siafakajn konferencojn kaj simpoziojn, iun tagon
tagmanĝe plumpe komunikis, ke fine granda disfamigita pli ol populara
revuo destinis lin dungi kiel konsilisto-kontroliston pri temoj de la antikva
mezoriento, semidaj lingvoj kaj arkeologio kaj historio, kaj svingis, tre aplaŭdita,
la telegramon ĵus alvenintan. Telegramo false kombinita kaj liverita ĉeporde
de iu el ni, poŝtiste kamuflita! Pri nia subkuŝanta krueleco, aŭ volo de agreso
kiel interpretis profesoro pri historio, ni konsciiĝis, kelkajn tagojn poste, kiam
frato Pacifico ektaksis la aferon mistifiko kaj estingiĝis longatempe el lia mieno
la kutima bonkora vizaĝo kiu, kiam reaperis, ne plu estis la sama. La limo
inter ŝercarto kaj insulto kun kaŝcinika krueleco ne ĉiam tuj brilis dum la karikaturoj
de komune homaj karakteroj; ĝi ne disdegnis, almenaŭ foje, kamufli
agresemon sub vestoj de satira bonvolemo, foje kritike tolerata de edukantoj,
kiuj avertis nin pri io ne enkadrigebla en laŭkristana stilo. Nur pli malfrue mi
sukcesis, per spertoj kaj studoj, legi en la homa psiko la bezonon agresi kun,
el tio, nepreco ĝin regi malkaŝante ĝian imperiemon pere de rezonadoj kaj pliagrabligaj
idealoj.
142