LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
La konversacio, strange tute repacigita kvazaŭ sereno postŝtorma, encentriĝis
ekzakte pri la rolo de la intelekto subkuŝinta en la supraj sentencoj: ĉu ĝi
naskiĝas el sinteno de la volo, de la animo kaj de la preferinstinktejo aŭ el
malkovro de la intelekto logike procedanta laŭgrade, preskaŭ firme skandante
ĉiun kribrendaĵon? Tiu “al mi ne interesas” devenas pli el la animo, el la
volo, ol el konkludo de la menso, kiu male laŭirus per la kriterioj de vero aŭ
nevero. Ĉu tiu enmiksiĝo de la volo, aŭ interesoj de propraj preferoj, ne perturbetas
difektige la logikan procezon de la racio? tio ne tendenculigas la
ekesploranton? Ĉu kio “ne interesas” ne perdas eventualan konsiston ĝuste
pro la motivo ke ĝi elektas antaŭracie, nome sen strikte raciaj pruvoj? La
volo ne faras la veron, ĝi nur akceptas aŭ rifuzas!”
La interesa disputo, animita de mi, lasis ŝvebanta meze de la nuboj la respondon
pro tio ke la hejmgardanto decidis forpermesi ĉiujn por fermi la pordojn.
Kaj la episkopo sendis sekretarion por la forpermesajn salutojn.
Se eblintus pli kompleksigi la tensiojn inter la diversaj frakcioj, jen taŭga
evento pri kiu multe estis raportite en tiutempaj gazetoj ne nur bulvardaj. Mia
kunfrato franciskana, tre juna tiam kaj tre karakterimpeta, misiistis en Latinameriko.
Mi konis tre bone liajn politikajn preferojn: tute pordemokratiaj ja jes,
sed orientitaj kontraŭ la tiamaj studentaj movadoj kaj iliaj Sesdekokecaj revoluciaj
mesaĝoj, eĉ kontraŭ la partioj klaskonsciigaj, kaj la komencaj sinsekvaj
terorismaj eksplodoj. Kiel fulmo, gazetoj kaj teleĵurnaloj raportis, ke li en Bolivio
kaj en Ĉilio, eĉ en tuta Latinameriko, tiu aspekte etburĝeska mediokrulo,
estas intense serĉata de diversaj policoj pro atencaj teroraĵoj: rilate tion oni
brile pentris, ke el la alto de sonorilturo li rezistis mitralante kontraŭ policanoj
kaj pro tio gajnis la galonojn de gvidanto de teroristoj Tupamaros, kaj nun,
laŭ komunaj eldiroj, la krimulo estas serĉata ankaŭ en Italio. Kial miri pri tio?
Pro tio ke la kvalitoj de la supozitaj agoj ne similas la konatan personon; sed inter
la ekspastriĝintoj de la eksremula frakcio “frato mitraleto” estis tuj bildigita la
heroo kiu fine konsciiĝis kaj, elspezante persone, nun plenforte laboras super
la proletara, eĉ homara, memliberiĝo. Por iuj, jen nova mito; por multaj jen nova
heroo kiu, unubate sin malembarasinte je religio kaj je eklezio kaj je kapitalisma
opreso, nun gerilas duarangigante personajn avantaĝojn kaj komfortojn.
Kiel elkriptigi la veron disde la legendo? Kio vere faktiĝis? Post kelkaj
monatoj ĉio klariĝis: en Italio oni komencis malkovri kovejojn de mortigintaj
revoluciaj teroristoj kiujn ĝis tiam polico ne sukcesis identigi kaj aresti, malgraŭ
iliaj mortigaj embuskoj. Kiam al la konsternita publiko oni elmontris la
unuajn arestitojn, klariĝis ankaŭ la funkcio de tiu mia iama, nun “mitraleta”,
287