LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
hejmis?”.
“Ĉu vi malkuraĝiĝis? Kio kuraĝigis vin…?”.
“Kiu elreviĝo finigis vian bohemadon?”.
“Kiujn misojn vi faraĉis tramonde?”.
“Ĉu vi vin provizis je homaj komplementoj por venki solecon?Kiaj reagoj
de la solitarulo en la dezerto”.
“Kial vi nun ne aspektas mise? Kial viaj nazoj ne perceptas stinkan odoron
elspirantan el viaj vestoj, sekve de tiom da travivaĵoj subĉielaj?”.
“Kiel la batalemuloj per fuĝo fariĝas senparfumaj konventanoj?”.
“Kien vi aventurumis kaj kiam vi, boheme ŝvitplenaj, aventuros en bolanta
bankuvo?”.
Se ne estus pro tiuj lastaj scivoloj, elmontrantaj, ke se la forpuŝigaj odoroj
troas, la flarsento kutimiĝas ne plu suferi naŭzon (kaj tiaj estis niaj nazoj fronte
al nazoj de amikoj ankoraŭ bonŝance distingantaj stinkon el parfumo), ĉi
demandaro povus ŝajni inkvizicia demandaro, male ĝi estis la ĝoja festado pro
amikoj liberiĝantaj el penaj maltrankviloj por ĉiuj. Tamen la amasa demandaro
ial faligis en min ion netrankvilan, kvankam oni precizigis, ke ne klaras kie
nun la itala ŝtato samlimas kun Germanujo kaj ke novaj leĝoj altrudas novan
konduton kun nepreco pri novaj penoj! Pri tiu koncepto insistis la superulo.
Niaj novicejaj kompanuloj jam loĝis tie ĉi senproblemaj, iom amuzigitaj
de la rakontado pri niaj trakuradoj. Ili, tuj post nia forfuĝo el la loko, decidis
viziti la lokan karabenistan kazernon, kaj trovis tie kuŝantaj siajn atestilojn de
definitiva soldatservo liberiĝo, kaj do povis atingi Ĝemona pertrajne senobstakle.
“Ĉu vi vidis ankaŭ niajn atestilojn? Kial vi ne prenis ankaŭ la niajn?”.
“Eble ili staris ĉiuj kune, sed al ni nenion oni komunikis. Eble via agitiĝo
neglektigis ion ganglian”.
Bano varma kun vestŝanĝo, arde imagita, fine karesas niajn korpojn laŭ
nia deziro kaj laŭ ne senmotiva invito de la fratularo. Ĉe vespermanĝo, aplaŭdo
kun fina dolĉaĵo kun fruktoj por ĉiuj sentigis al ni, ke ni estas franciskane
akceptataj. En mia ĉeleto poziciiĝas novkursaj libroj kaj alia, kvankam iom
eluzita, lana froko.
Ĉio enorda, do.
Tiom da ĝoja festo kaj ordo, tamen, ekmalheliĝis kiam la superuloj, hastece
kaj sekretece, anoncis sian viziton ĉe niaj ĉeloj. Mi eniris mian ĉambron
kun la konvinko ke ĝi estos mia hejmo por la tuta studjaro, kvankam tiu vizit-anonco
igis tratime oscilanta la scivolemon.
109