LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
La bezono je Dio min altiras al Li, Lia neindulga treta marŝado sur mia Elvira
lin forpelas de mi.
Nun eĉ la transvivo, pri kiu mi certas kaj kiun mi porĉiame feliĉa deziras
kaj revas por Elvira, enscenejiĝas antaŭ mi kiel minaco-perdo al mi mem: por
eniri en ĝin mi devus subigi juĝon, animo-malvestigon, publikan prezenton de
miaj ribelaĵoj kaj insultoj al Dio. Vere tiu transviva renkonto kun Li, en tiuj ĉi
momentoj, nenion montras konsoligan: mi aŭdacas eksenti, ke mi pretus rezigni
pri tiu konsolo kondiĉe ke estu evitotaj al mi tiaj humiliĝoj.
Sed fulme, per diametre kontraŭa decido, mi ekdeziras, ke tiuj miaj ribelaj juĝoj
estu forviŝitaj kaj ignoritaj. Tiu tago, male, nome tiu de la universala juĝo,
estu laŭplaĉe la persvadiga sindefendo de Dio kaj la horo de mia konfuziĝa
honto ĉar tiu tago estos ankaŭ la fina riveliĝo de la dia amo! Ekaperas en
la nebremsebla surmetiĝo de pensoj, kaj min okupas pormomente, ankaŭ nesenca
penso laŭ kiu mi, se ĉion konsideri, ne tute malbonŝancas pro tio ke mia
Elvira mortas laŭ malpli malfeliĉa sorto: aliajn samaĝajn ŝiajn geamikojn, mortigis
aŭtaj akcidentoj. Daŭrigas vivi ankaŭ tiuj iliaj gepatroj kiuj ne plu vidas la
fruktojn de sia sino!
En la tagoj antaŭfunebraj mi restas ĉe la ĉerko en intensaj kaj senprecizaj
pensoj, ne aŭdacante levi la okulojn sur ŝiajn mutajn konturojn urĝantajn,
malantaŭ false belaspekta sereneco, senĉarmiĝon kaj plian totalan korpan ekdisfaliĝon.
Ŝia senmova vizaĝo nun iomete ŝvelinta, ŝiaj fermitaj okuloj, ameble
ne imputas al mia nepovo sian disfalon. Fronte al senmoveco, ankoraŭ ribelimpulso
denove ekigas, trakurantajn mian eston, silentajn kriajn akuzojn kontraŭ
Dio: ”via patreco fias kaj malpurigas la ĝojojn!… Nur pro bezono de paco
kaj por helpi mian Elviran mi finiĝos por akcepti vian volon”. Sed tuj mi min
denove dementas.
Kaj nun la funebro kun la entombigo kaj kun la vortoj sur la ŝildo. Ekvenas
en min deziro rapide konkludi kaj ĉion fini kaj samtempe kun tio enmiksiĝas
kulpo-sento kvazaŭ mi klopodus enarkivigi por min liberigi el psikaj kaj mensaj
kontraŭdiroj, dum la tomba flegado pri ŝi krom bedaŭrigi kion mi perdis,
celas memorigi ĉion kio ŝi estis.
Albina kaj mi, lasinte ĉion burokratecan en la helpemo de amikoj, koncentriĝas
en mutan dialogon inter ni kaj kun ĉie ĉeesta ŝi; la brakumoj inter ni havas
ĉiam fantazian apendicon en kiu plektiĝas brakumanta ankaŭ ŝi.
Trakurante la urbajn stratojn por la lasta konvojo kun ŝiaj jam ne plu videblaj
restaĵoj, la mondo kaj ties movoj kaj streĉigaj zorgoj aspektas grince sensencaĵo
kaj eksplicita nepartopreno en ŝia perdiĝo. Tiuj stratoj, tiom da fojoj
411