LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

More documents

Recommendations

Info

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem metis delikate, preskaŭ timante invadi propraĵojn jam al li iom fremdajn, la manojn sur la tomboŝtono kaj la fingrojn sur la ĉizelitaj polvokovritaj nomaj literoj; kaj, preskaŭ aŭtomate sed senĝene, li rekomencis surfacigi al si, por ilin traplugi kaj reanalizi, la cirkonstancojn de la maldelikatecoj suferigitaj al la gepatroj per siaj ribelaĵoj kaj insultoj. Nun al mi li rivelas, kun la hezitoj de iu kiu miras pro tio kion estas faranta, ke mem ne plu sukcesas kovri siajn intimajn pensojn, ke la memoroj pri tiuj malafablaĵoj kaj ofendoj kaj defioj, de kelka tempo impete reflosas al lia konscio transformiĝantaj ĉiam pli en kulposenton kaj rimorson, kaj ke kiam li retrakuras la idajn farojn, kun la espero malkovri mildigojn ĉu rilate sian kulpon kaj precipe ĉu rilate la gepatrajn suferojn, ĉiam finiĝas per restado en la sama riproĉanta stato. Li pretus elspezi multe por ke la realo vere estu refarita malsama kaj kontraŭa. Li ne emas forgesi, ho ne! Prefere li volus trovi la vojon por tion forviŝi, se eblus, el la ekzisto mem. Dum li disetendas la intimajn kaŝitaĵojn de sia spirito, al mi ŝajnas, ke la komplekseco de homa psiko sorĉe fariĝas simpla kaj facile introspektebla. Eĉ antaŭ iliaj cindroj, li baraktis por igi sciaj la gepatrojn pri sia intima aliiĝo ĉar li nun havas pensojn novajn kaj kontraŭajn al la tiamaj, ĉar li fine komprenas ilian amon, ilian sindediĉon. Kaj senesprime, sente sciis, ke tiaj novaj juĝoj, pri la aĉaj okazintaĵoj, en li ne plu ŝanĝiĝos. En la interna agitiĝo por ilin certigi pri tiaĵoj, li ekperceptis, ke li mem estas deziranta ke ebliĝu transvivo kaj ke li mem estas eĉ ĝin postulanta kaj imaganta. La apenaŭa percepto, ke se la gepatroj ne daŭrigus pluekzisti nun ili nenion suferus kaj do ankaŭ la rememoro pri la malfeliĉoj truditaj de ilia filo ne kapablus revivigi suferon al kiu ajn, ĉio tio lin ne kontentigis, male lin tedis, kaj instinkte li ĝin repuŝis kvazaŭ perdon de io valora kaj tute propra ĉar nun al li ŝajnis, ke la transvivo estus necesa por igi vere riparantaj la riparajn gestojn kaj la pardonpetojn kun la pardondono, kaj eblaj la renoviĝon kun spiritrefariĝo. Kaj al la reala konsisto de la homa ekzisto plej konvenas, ke transvivo vere estiĝu kaj manifestiĝu; se ĉio dependus de li, li tiusence disponintus la aferojn. Kaj se la aferoj ne tiel disvolviĝas, signifas, ke io logika mankas kaj ke daŭrigas okazi ofendoj al la homa digno, li kun retenema emfazo konkludas. Kaj pluse, li ripetas plurfoje la saman koncepton, kvazaŭ allogata de senvualiga slogano. En lin, foje pli ateismeman, foje pli indiferenteman pri supera estaĵo, ĉiukaze ĉiam agacanta, de kelke da tempo enŝteliĝis, ke estus juste, ke ĝi ekzistu por ke estiĝu la pardonpeto kun pardoniĝo kaj la rekonstruo de la vero kaj la interkomunikado kun tiu parto el li kiu jam estas transe. 362
La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem Krome la deziro, ke tiu estaĵo ĉeestu, tiam, antaŭ la gepatraj korprestaĵoj, en li kolizie kunloĝis kun ekkolero kontraŭ iu inkognito kiu permesus al si sin konigi ekzistanta kaj neekzistanta aŭ ĉeesta kaj malĉeesta, tiel ke malfortiĝas la helpo por ke la konsola renkontiĝo kun la ofenditaj karuloj okazu almenaŭ je la sama spirita intenso laŭ kiu ĝi estis ĝuita kaj suferita en tiu ĉi vivo. Emo kaj desaponto al sama ebla estaĵo glitiĝis unu sur la alian kaj kuŝis kune, sed li ne eĉ ĝeniĝis pro la pikilo de la kontraŭdiro samtempe evidentiĝanta, male li lule plezuriĝis en la nova animstato kaj sentis vagan altiron al preĝo; kaj eble preĝis, aŭ deziris, ke ie, plejbele ĉi-tie, elstariĝu kaj imponu iu preĝebla. Abrupte tia animstato ŝajnis al li pruvo de la okazanta repaciĝo kun la gepatroj, kiuj nenion pli povis deziri ol sciiĝi, kaj gaji, pri tiu elŝanĝo en la menso de ilia filo. Senpripense, ĉe la tombo li denove reordigis la florojn ĵus tiucele aĉetitaj, kaj ekpaŝis serene kaj sensufere kvazaŭ li efektive estus kontaktinta kaj klariginta kaj kontentige espriminta la novajn sentojn, kaj estus komprenita kaj indulgita kaj certigita, ke kun ili ĉio estas renovigita kaj similigita al la infaneca senkontrasta kaj plenfidema tempo. Laŭmomente al li ekmagiiĝis al belo esti atendata de ili por reciproka totala kompreniĝo kaj amo fine senrezerva. Laŭ la revenvojo en lia animo daŭrigis sinsekvi, milde kaj glatiĝe, la samaj sentoj, eĉ, plezuriĝante pri ili, li emis treniĝi en ili kaj ilin senteble reviziti kaj reanalizi kaj rerakonti al si. Li eĉ dubis pri la fundateco de sia agnostikismo. “Ĉu mi estas agnostika pro manko de klaraj signoj rajtigantaj la dikredon aŭ pro miaj parado kaj komforto esti agnostika? “Ĉu kontentiĝa elekto mia aŭ konkludo de logika kaj senemocia rezonado?… Mi devas tion analizi kviete kaj sentrompiĝe”. Malhaste ni alproksimiĝas al lia aŭto, kiun li estis parkanta flanke de la eta ĝardeno ĉirkaŭanta nian ducenttridekloĝejan kunposedaĵon, kiam li min vidis kaj aŭdis mian nekutiman saluton kaj lasis eliri el siaj lipoj reagon serĉantan konversacion. Konversacio kiu ekis per la responda esprimo, kiu, eble por reesplori kaj plicertiĝi, en propra eno kaj fiksi definitive la nerifuzindajn malpraviĝojn de tiu ĉi tago, milde trudiĝis al li min ekvidanta: “mi tute eleraris!”. Li, fine, kunpremis mian manon pardonpetante kaj, eble, mirigita pro la konfido kaj pli multe pro siaj novaj pensoj. Liaj lastaj vortoj monologis: “Mi nun bezonas kondukilon. Ĉu vi...” Tamen inter tiuj bonetosoj kaj animekzaltiĝoj, se plu resti en la familiaj kaj eksterhejmaj rilatoj, ne ĉio dancis survelure. Inter la preskaŭ dumilo da lernantoj pasintaj sub miaj instruistaj okuloj kaj tra mia lerneja registro, kaj kiujn mi certe influis, multaj jam eniris la vivon, profesiiste aŭ manlaboriste. Movi- 363
Page 1 and 2:
Armando Zecchin LA HOMO KIU NE SUKC
Page 3 and 4:
La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 5 and 6:
Page 7 and 8:
Page 9 and 10:
Page 11 and 12:
Page 13 and 14:
Page 15 and 16:
Page 17 and 18:
Page 19 and 20:
Page 21 and 22:
Page 23 and 24:
Page 25 and 26:
Page 27 and 28:
Page 29 and 30:
Page 31 and 32:
Page 33 and 34:
Page 35 and 36:
Page 37 and 38:
Page 39 and 40:
Page 41 and 42:
Page 43 and 44:
Page 45 and 46:
Page 47 and 48:
Page 49 and 50:
Page 51 and 52:
Page 53 and 54:
Page 55 and 56:
Page 57 and 58:
Page 59 and 60:
Page 61 and 62:
Page 63 and 64:
Page 65 and 66:
Page 67 and 68:
Page 69 and 70:
Page 71 and 72:
Page 73 and 74:
Page 75 and 76:
Page 77 and 78:
Page 79 and 80:
Page 81 and 82:
Page 83 and 84:
Page 85 and 86:
Page 87 and 88:
Page 89 and 90:
Page 91 and 92:
Page 93 and 94:
Page 95 and 96:
Page 97 and 98:
Page 99 and 100:
Page 101 and 102:
Page 103 and 104:
Page 105 and 106:
Page 107 and 108:
Page 109 and 110:
Page 111 and 112:
Page 113 and 114:
Page 115 and 116:
Page 117 and 118:
Page 119 and 120:
Page 121 and 122:
Page 123 and 124:
Page 125 and 126:
Page 127 and 128:
Page 129 and 130:
Page 131 and 132:
Page 133 and 134:
Page 135 and 136:
Page 137 and 138:
Page 139 and 140:
Page 141 and 142:
Page 143 and 144:
Page 145 and 146:
Page 147 and 148:
Page 149 and 150:
Page 151 and 152:
Page 153 and 154:
Page 155 and 156:
Page 157 and 158:
Page 159 and 160:
Page 161 and 162:
Page 163 and 164:
Page 165 and 166:
Page 167 and 168:
Page 169 and 170:
Page 171 and 172:
Page 173 and 174:
Page 175 and 176:
Page 177 and 178:
Page 179 and 180:
Page 181 and 182:
Page 183 and 184:
Page 185 and 186:
Page 187 and 188:
Page 189 and 190:
Page 191 and 192:
Page 193 and 194:
Page 195 and 196:
“Kiam mi ekestis virineto lasis f
Page 197 and 198:
Page 199 and 200:
Page 201 and 202:
Page 203 and 204:
Page 205 and 206:
Page 207 and 208:
Page 209 and 210:
Page 211 and 212:
Page 213 and 214:
Page 215 and 216:
Page 217 and 218:
Page 219 and 220:
Page 221 and 222:
Page 223 and 224:
Page 225 and 226:
Page 227 and 228:
Page 229 and 230:
Page 231 and 232:
Page 233 and 234:
Page 235 and 236:
Page 237 and 238:
Page 239 and 240:
Page 241 and 242:
Page 243 and 244:
Page 245 and 246:
Page 247 and 248:
Page 249 and 250:
Page 251 and 252:
Page 253 and 254:
Page 255 and 256:
Page 257 and 258:
Page 259 and 260:
Page 261 and 262:
Page 263 and 264:
Page 265 and 266:
Page 267 and 268:
Page 269 and 270:
Page 271 and 272:
Page 273 and 274:
Page 275 and 276:
Page 277 and 278:
Page 279 and 280:
Page 281 and 282:
Page 283 and 284:
Page 285 and 286:
Page 287 and 288:
Page 289 and 290:
Page 291 and 292:
Page 293 and 294:
Page 295 and 296:
Page 297 and 298:
Page 299 and 300:
Page 301 and 302:
Page 303 and 304:
Page 305 and 306:
Page 307 and 308:
Page 309 and 310:
Page 311 and 312:
Page 313 and 314:
Page 315 and 316:
Page 317 and 318: La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 357 and 358: Aŭ Ĉimatene, tuj post la duondorm
Page 363 and 364: alia”. Aŭ Mi: “Mi nemulte esti
Page 367: La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 419 and 420:
Page 421 and 422:
vid-palpi la vizaĝon ĉiam suriran
Page 423 and 424:
Page 425 and 426:
Page 427 and 428:
Page 429 and 430:
Page 431 and 432:
Page 433 and 434:
Page 435 and 436:
Page 437 and 438:
Page 439 and 440:
Page 441 and 442:
Page 443 and 444:
Page 445 and 446:
Page 447:
show all

LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?