LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
ankaŭ la elstrata bruo, ĉar el mia ĉambro, ununura en la tuta klerikstudentejo,
eblis vidi kaj observi travitre preterpaŝantojn kaj preskaŭ aŭdi iliajn babilaĵojn
kaj la eĥon de iliaj paŝoj. El la tembro kaj laŭ takto de la paŝobruoj, perceptitaj
antaŭ ol la preterirantoj eniros la areon de mia vido, mi provis diveni kaj
imagi la individuan aĝon kaj fizikajn aspektojn de la personoj. Tiu libera spaco
ebligis distriĝan veton laŭ miaj ekvekiĝantaj fantaziaĵoj: ĉu viro? ĉu
virino? ĉu junulino aŭ infano? La malvarmo la irantaron tiom supervestigis,
ke maleblis distingi junajn de maljunaj inecformoj, tamen la paŝmanieraj bruecoj
iom min spertigis vete antaŭkompreni. Mi min perceptis scivolema kaj eĉ
duonmalplezuriĝanta kiam la paŝbruaĵoj kun la sekvaj aperantaj figuroj rivelis
maljunulinojn anstataŭ junulinojn. Ĉu mi recidive ne rezistas junulinecajn atakojn?
Ĉu distriĝo aŭ nostalgiemo kun nekonscia sopiro?
Se tiu fenestro restis faktoro de tia ŝrumpiĝo, ĝi ĉesis influi apenaŭ kelkajn
semajnojn poste. Belan posttagmezon, reveninte al la ĉelo kun miaj libroj subbrake,
mi trovis surprizon: enrigardo al la surstrataj preterpasantoj ne plu eblas.
La fratulo aranĝanta (panfaranto = ĉiofaranto, ni jam lin difinis), geniuleto ĉiam
zorganta pri sennombraj loĝejaj riparendaĵoj neprigitaj de la eluzo de kvindeko da
loĝigitoj, aferumaĉis ankaŭ en mia ĉambro por alkroĉi, inter la vitroj kaj ŝutroj, al
la metala krado, alian fiksan mezaltan lignan ŝutron malebligantan transrigardi
al la paŝantoj. Mi povis vidi nur tegmentojn, etendiĝantajn ĝis kie ili ne plu
distingiĝis de la kamparo, same kiel el ĉeloj de miaj kunstudentoj. Ekŝvebis
sur miaj okuloj, liberaltire, parta ĉielstrio el kiu, tiujn noktojn, tralumiĝis,
kelkhora turniĝe fuĝanta pala luno kun minimuma stelporcio, kiun mi, eble,
pli frue ne rimarkintis. Bonŝance la geniuleto forgesis obskurige enkradigi la
tutan fenestran aperturon min apartigante komplete el la mondo!
En la porfratia salono oni sukcesis instali laŭokazan radioaparaton el kiu
eblis aŭskulti nur informojn el la “Sociala Respubliketo” ĉar tiuj de aliaj radifontoj
estis furioze brusible distordataj de la politika reĝimo kaj severe, pro
timo de subita kontrolo, malasistataj de superuloj. Malprudentuloj loĝis ankaŭ
inter ni: oni rakontis pri ne konjektitaj policaj vizitoj sekvitaj de severaj admonoj
pro suspekto ke la konvento kaptus kaj buŝe disvastigus inter urbanoj
aliancan propagandon. Kaj, krome, inter la fratularo plu restis, kelka fantaziulo
esperanta je morala kaj milita releviĝo de la jam degenerinta kaj ŝrumpanta
faŝisma reĝimo. Ĉiukaze kiam el la aparato eliris kanzonoj kantataj de virinaj
voĉoj, la majstro de disciplino ektrovis pretekston por ĉion malŝalti. Sed
kiam la fratio volis rapide informiĝi je kiu punkto de la duoninsulo nun vaĉas
la amerikanoj diboĉe atendantaj ke italoj gerile buĉu la tutan germanan ar-
132