LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
sian enfratulitan nepon, longe neviditan, jam franciskane vestiĝintan. El ŝia anhelanta
voĉo apenaŭ prononciĝis la nomo de la fratulo. Ni ĉiuj kredis, en la
ĝenerala forpermesa ekscitiĝo, ke ŝi estas la avino de la solulo jam retiriĝinta
al sia noviceja ĉelo.
Oni lin venigis kiu, kontenta kaj mirigita je la malmulte esperita vizito,
pretis komuniki kaj transdoni sian ĝojon pro la laŭfranciska vestado. En la duonombro
de la klostro la du ĉirkaŭbrakiĝis kaj interkisiĝis, dum la oldulino larmanta
je ĝojo jam tro malebligita pro la milito, sub la same kontentaj okuloj
de kunuloj kaj ties parencoj. Dume el la apuda koridoro ni revenis en la saloneton
por repreni la pakaĵojn: kaj jen la kurento, liverita gutigile precipe dumalarme,
abrupte revenis prilumi ĉion, ankaŭ la du parencojn ĵus renkontiĝintajn.
Tiuj ĉi sin gape reciproke rigardante kaj interŝanĝante kelkajn rapidajn
informojn, fulme konsciiĝis, ke ili fremdas unu al la alia.
Ĉe la rideksplodoj alvenigis ankaŭ multajn konventanojn, inter kiuj ankaŭ la
klerika studento vere koncernata, jam franciskane vestiĝinta du jarojn antaŭe.
La komentoj forgesigis, laŭmomente, la ĵusan ceremonion kaj la superŝvebantan
militon!
Kaj la kisato komentis: “Vere preskaŭ mi riskis esti glutita de furioza kisanta
buŝo!”.
58