LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
kaj tuj poste profitas ĉiujn miajn intelektajn fortojn por ekkonversacii kohere
kun tiu unua esprimo. Kutime la penso rezultanta ekstartas konversacion ne
tute malŝatindan kaj, foje, malfermantan intimajn konfidencojn. Tiu ĉi fojon
mi elĵetas: “Plurfoje la aferoj grundiĝas kaprice. Ĉu vi nun sukcesas rege
mastrumi la viajn?”.
Eble estis tia la etoso dezirita de la homo, kiu, malproksimigante sin kaj,
per maninvito, min de fremdaj oreloj, kaj paŝante en la direkto de la eta ĝardeno,
iom singardeme montras, ke li havas ion dirindan al mi kiu, laŭ lia ŝajntimida
esprimo, jam kutimas kunvivi kaj agiti, ene kaj malene, “delikatajn kaj
intimajn aferojn, nun ronĝetantajn ene de mi. Eble, ne komplikaj aferoj, li aldonas
demandante, sed nur pro afableco, ĉu mi malfruiĝu kaj pacienciĝu por
lin aŭskulti, kaj montrante estimon al miaj, laŭ li, seriozeco kaj engaĝiĝo de
homo en intensa esplorado pri nebagatelaj aferoj kaj “ekster splenemo kaj kapricemo”.
Tion dirante, li ŝajnas akuŝigi la vortojn el sia konvinkostato ekskludanta
emfazon aŭ ĝentilan flatemon. Kaj mi ne povis ne rimarki ke el liaj
vizaĝaj movoj ne plu aperas tiu io ŝanceliĝanta inter kaŝiĝanta kaj malkaŝiĝanta.
Babilas la homo preskaŭ mediteme, fakte nun mi ne vidas en li la memfierecon
kaj aplombecon kiujn mi iam preskaŭ enviis. La vortoj, kvankam iom
emocie eldirataj, malrapide ellipiĝas kvazaŭ venantaj de profunda rezonado, el
si mem ne suferantaj tamen je pedanteco. La cigaredo malaperas el lia buŝangulo
dum mi montras akcepti kaj aprezi liajn konfidencojn.
“Mi tute eleraris...”, li malrapide sed seke elgorĝigas, kaj antaŭ ol mi provas
malpliigi la vastecon kaj krudecon de lia esprimo, li ekrakontas tion kio al
li okazis la pasintan nokton kaj tiun ĉi matenon, eĉ laŭ la tuta tago. “Tago de
malpraviĝoj”. Jen, kondensita, lia rakontaĵo.
Ankaŭ la pasintan nokton li penis ekdormi, same kiel al li okazas de kelka
tempo. La plej eta bruo lin vekas kaj igas tiom vigla ke ĉiu bezono dormi
kaj ripozi estas forigata laŭlongatempe: la menstorporaj postsekvoj tamen lin
suferigas la tutan sekvan tagon. Tiun ĉi nokton, krome, bruo pli ruinige forigis
la dormon ĉar en lia animo la komenca malkvietiĝo sin transformis en koleron,
kaj la kolero en deziron de senindulga protesto kaj venĝo kontraŭ la maloportunantoj:
la distaŭzado de la pensoj eĉ malebligis, ke li koncentriĝu, almenaŭ
surface, kaj rifuĝu en la ĉiam absorbantan legadon de ĉiam apudmanaj
libroj aŭ ĵurnaloj.
La bruo, ne intensa, estis kadenca kvazaŭ iu promenus kun paŝo malrapida
neniam perdante la ritmon. Ĝi faladis kiel inkubo el la supra etaĝo. Jam dum
360