LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
gon, ili komprenigas, ke la ponto aŭ ne estis trafita aŭ estis jam ligne refarita
kaj ke traireblas la pasejo inter Italujo kaj Aŭstrujo. Sed aperis la nebulo kun
subtilguta pluveto kun ĉielnigriĝo malebliganta la ĉasaviadilajn plonĝojn, dum
daŭrigis pasi la longa malfacile videbla vico da superfortresoj alirantaj superflugi
(kvazaŭ karesa eŭfemismo de Akso 2 , nepovanta malhelpi aŭ kaŝi la
bombadojn sur teritorion opiniigitan aerspace nepenetreblan) Germanujon kaj
malŝarĝi bombojn, aŭ revenantaj pli leĝeraj kaj kun malpli intensa bruego.
La popolo pasadis surstrate, ni imagis, preskaŭ senrigardi la bruegan vicegon
jam perceptitan kutiman kaj sendanĝeran. Eĉ la spektakleco malefektiĝis!
Dume ni senhalte antaŭenprogresis ankaŭ en la komprenado pri filozofio.
Neprajn pli ol eventualajn dubojn aŭ miskomprenojn igis klare lumetantaj la
pastro/profesoro kiu ĉiuvespere restis plurhore kun ni: kaj tiam li paŝigis nin
tra historiaĵoj kaj ideaj kaj idealismaj verkoj kaj imagigis subtekstojn dum ekflamoj
de latinlingvo favoris la sintezon kaj parkerigon pri la konversaci-objektoj.
Kio entute certigas, ke ni komprenis kaj asimilis? Foje la pastro trapipofume
ridetis: “Lasu, lasu. Siatempe, siatempe!...”. Foje ŝajnis, ke li spicas klarigaĵojn
gutete kvazaŭ por sin feliĉigi per sia donota scio.
Tamen la dumtaga enuo nin fidele akompanis kaj por ĝin venki, ĉiam pli
nur per bonavolo, ne sufiĉis la foja eferveskiĝo de io da humuro pri okazintaĵoj
pribabilataj de la pastro kaj ties fratino: ĉio malfajriĝis haste!
Lacigitaj kaj enuiĝintaj pro la neebla mensa-krura “dispeliĝo”, tiom ni insistis,
ke la pastro, post multe da ne kaj jes, duonkonsente konsentis, ke ni
“senriske” risku ekskursi tra montoj altaj, iom je nia maldekstro, pli ol sescent
metrojn. Provizitaj je nutraĵoj kaj tre amatore ekipitaj ni distanciĝis,
frumatene, el la vilaĝo proksimume kvin kilometrojn, scivoleme rigardataj
de la malmulta loĝantaro, nekomprenanta ĉu ni estas uloj monaĥeske vestitaj
serĉantaj partizanajn rotojn, aŭ membroj de la Titoa armeo, tute komunistema,
aŭ fratuloj veraj. Tiom estis la emo promeni perpiede ke ni voris stratojn,
padojn kaj fosaĵojn kvazaŭ persekutataj de malsavigaj malamikoj. Ni piknikis
enspirante sekan aeron sub brila suno kaj kun la oreloj plenaj je la plaŭdetoj
de apuda gluglanta akvo kiu el glacieroj pene streĉis versiĝi tra sekaj bovsterkaĵoj
al nekonata, eble klarakva, rivereto. Dividante panon kaj viandajn
tranĉaĵetojn kaj vinon ni babiladis kvazaŭ el la mondo ĉirkaŭa minacoj ne ĝe-
2 Alianco inter Berlino kaj Romo, alidirite ankaŭ ŝtalpakto, al kiuj pliposte asociiĝis Tokio, kies
agadsinkroneco kaj solidareco estas simbolata de akso (akso de la historio, de la nova
civilizo....)
117