LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
Se la tuta diskuto ne fariĝis dissaltiga kverelo, ĝi certe ektaŭzis mian kvieton
kaj, plejgrave, la rilatojn necesajn al mia entreprenema aktivado.
Ĉio tio, fakte, ekperceptigis, ke la aŭtoritatuloj komencis ne sin deteni de la
penso limigi la amplekson de miaj aktivadoj inter la lernantoj. Oni provis alpaŝigi
proponon, fare de iuj, min malrajtigi je instrutasko, eĉ mi ricevis, timide de
la liceoestro, plidecide de la religiaj respondeculoj neprecize informitaj, admonon
kun averto, ke mi estas sur startpunkto de la demisiiĝo el la tasko.
Demisiiĝo pro pletoreco de logikemo kaj senfundamenta etikumado, motivis
iuj profesoroj, pro la detruo de la moralsento, pliis la religiaj aŭtoritatuloj, pro
incito al vivado kontraŭa al la gepatraj reguloj, susuris familioj. Lacige penante,
mi sukcesis komprenigi, ke la mia estis spektenda kiel pruvo per absurdo,
kiel provoko por ke el la implicitaj konsekvencoj oni deduktu la eraron en la
postulaj premisoj kaj ke, do, mi ne instigas la studentojn al laŭmorala anarkio.
Prefere ol min kontrasti oni vidu kiel el la diversaj debolismoj aŭ malfortaj
pensadoj ŝprucas al la okuloj, kaj al la realo, la detruo de ĉiu moralo.
Jam okazis ankaŭ, jarojn antaŭe, ke oni suspektis min kovarde stucanta la
ŝirmadon kontraŭ toksikaj drogoj, ekdisvastiĝantaj en lernejoj kaj najbaraj situoj.
Mia eduka instruo sonis tiel: “Ĉu toksikdrogo allogas? Se jes, ni devas
havi motivojn por tian allogon rezisti kaj rifuzi. Ni vidu ĉu tiaj motivoj troviĝas”.
La lernantoj estis taskitaj trovi kaj komenti tiujn motivojn. Ĉar, kelkaj
ekskludis, per sendiskuta premiso de evoluinta inteligento, kiel peston la moralistecajn
(eŭfemisma esprimo por malŝatige aludi moralajn) motivojn, mi enkondukis
miajn lernantojn konkludi, ke, se oni ekskludas tiujn moralajn, veraj
motivoj ne troviĝas kaj ke tiu de la damaĝo de propra sanstato pri kiu ĉiu rajtus
disponi laŭvole, se postkuri laŭmodajn konsumadajn gurdaĵojn, havas malmultan
forton kaj konsentigan forton. Tiu konkludo, altrudita, oni plendis, tra
vorto kaj perforto, tiom malplaĉis, ke iuj profesoroj, kutimiĝintaj elsavi lernantojn
el drogaĉoj por ke ne estu nocata ilia sanstato, kredis sin senti perfiditaj
de mi kaj deklaris min intenca fragiliganto, se ne detruanto, de iliaj edukaj mesaĝoj
mem.
Trasvarmis entute akuzo - kulpa pri politike malkorekto - laŭ kiu el mia
instruo spureblas ĉiam implica markita morala vidpunkto, ĝuste en epoko en
kiu neniu rajtas, eĉ se neaktive, svati moralon kiun ajn.
La memoro, ankoraŭ varma, pri la atencaj misfaroj de teroristoj (Biere =
Brigadoj Ruĝaj) kaj ties mempraviĝoj inter kiuj imponis rigida marksista moralo,
ludis, certe ne objektive, nekalkuleblan influon.
343