LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
iom efektiviĝis por mi evidentiĝo de la sopiro de ŝia korpanimo al la mia. Ŝiaj
gepatroj min traktis kun kreskanta simpatio, certe vidante en mi la estontan
edzon de sia unika dudeknaŭjara filino. Laŭ du jaroj mi pasigis en tiu ĉambro
du vendredojn, du sabatojn kaj du dimanĉojn monate. Feriado kun ŝi, libertempo
kun ŝi.
Mi nun volas revidi ĉion, precipe ŝin. La vojo nun plilarĝas, la konstruaĵoj
plinombras, la malantaŭa spaco dominata de malaltaj tegmentoj. Ne! Kiel timite,
ŝia domo ne plu estas: en ĝia loko granda multetaĝa kunposedaĵo, alta
kun ĝardeno antaŭe. Timide, preskaŭ timanta esti riproĉata de ĉiuj pro tiu intuiciebla
mia pasinto, mi enketis ĉe okazaj personoj pri ŝi: kie nun ŝi loĝas?
Neniu aŭdis tiun nomon kun antaŭnomo: cetere la kunposedaĵo apenaŭ dudekjaroldas!
“Vi provu ĉe tiuj kampardomoj”. Alproksimiĝante al tiuj ĉi, neniu movo
aŭ bruo el ili preludas respondon ne nescian. “Ni novas ĉi tie, nur el dek jaroj,
neniam ni aŭdis pri tiu persono. Eble ĉe la komunuma anagrafa oficejo”.
Ja, certe la anagrafa oficejo, sed jam ekvesperiĝas, necesas atendi ĝis morgaŭ
matene. La atendo kreskigas angoron de suspektata malbona novaĵo. Post
vespermanĝo mi kaj mia edzino promene laŭiras la stratetojn kiujn mi kun
Katarina iam trakuris manenmane ĉar tiam niaj vortoj enŝteligis unu al la
alia allogajn certecojn kaj firme certis, ke niaj sentoj nin, sintonie kaj trans niaj
vortoj, trenus nin kunvivi por ĉiam: jen la angulo de la gelatejo, ne plu rekonebla
sed ankoraŭ glaciaĵejo, jen la ejo de ŝia amika merceristino ĉe kiu foje,
gastigataj en petoleca saloneto, ni kune trinkis kafon sub amikinaj memkontentigaj
rigardoj pro la envieca bonŝanco de Katarina: sed la ejeto, englutita de
najbara pli granda ejo, nun estas ferbutiko. Se hazarde mi renkontus tiun merceristinon
eblus ricevi informojn pri Katarina. Kaj ĉu se ŝi min rekonus? kaj memorus
la elreviĝojn provokitajn de mi al sia amikino?
Pasis la nokto preskaŭ sendorme. Frumatene, tuj al la registra oficejo: honte,
preskaŭ kulposente, malaltvoĉe mi petas la informon: kie nun loĝas Katarina
P.?
Tiu loĝantino ne plu registritas ĉe tiu ĉi komunumo. Se jam pasis dudek
kvin jaroj, oportunas konsulti ankaŭ la registron de la forpasintoj, tie en la
fronta ĉambro. Jen la kruda vero: ŝi forpasis antaŭ dek sep jarojn, mortigita de
kancero, enterigita en la vilaĝa tombejo, tombo n. 69 de la kampo C.
Reakirinte sinregon, mi prononcas vortojn kaj murmuras al mia edzino:
kaj tiel mi al ŝi neniam povos ensendi, ke mia aktuala feliĉo deiras parte ankaŭ
de ŝi! Konstruita ankaŭ pere de ŝia ofero.
373