LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
servado en la eklezio. Kaj lasu, ke ni helpu al vi la sinkomprenadon”.
Mi min detenis el montrado de miaj hezitoj ĉar entute pri tio estas ankoraŭ tempo.
Kiom da tempo? “Eble ses monatojn, eble unu jaron. Finfine tio nenion
ŝanĝas ĉar vi dume elpaŝas tra la studkursoj kun la aliaj”. Lia senkaŝa opinio pri
mi min certigis, ke li inter la voĉdonanta konsilantaro subtenis mian definitivan
forigon, kiun nun prudente apenaŭ vualas
Mi min detenis ankaŭ pro la motivo, ke en tiuj tagoj mi decidis deziri la
vokiĝon kaj ĝin peti de Dio kaj de Sankta Francisko.
Sed tra tia deziro mia animo ruliĝis tute sola. Mi ne pridubis mian sincerecon
en ĉi peto, sed pro kio tiu silento kun konsilantoj? Certe pro tio ke helpopeti
egalvalorus malfermi mian animon kaj krei novajn interhomajn problemojn.
La deziro, cetere, pri la religia vokiĝo orbitas ĉirkaŭ signo de vokiĝo,
kiel oni intuicias. Sed deziro kun perioda ŝanceliĝo, kiel en mi, alarmus la responsulojn
kaj malkonverĝigus la probabligajn faktorojn de vokiĝo. Mi tamen
memoris la kliŝon: “Bonaĵo kiun elprenis de vi ŝtelisto estas optimuma bonaĵo”.
Eksterproverbe, la bonaĵoj, ne multe aprecitaj antaŭe, se minacataj je perdiĝo,
fariĝas eĉ pasiigaj kaj vivesencaj. Efektive nun mi min efikigis por ke
oni ne forŝiru de mi kion mi antaŭe rigardis disece.
Ĉar de kelke da tempo edukantoj ekkonjektis, ke kontaktoj kun eksterkonventanoj,
cele al rafinado kaj pritraktado de religiaj aŭ kulturaj problemoj, povus
prudente trovi aprobon se mastrumataj sub sincera sinrego, mi sukcesis
konvinki, ke mia mastrumado estas kontroleble prudenta, kaj ekpasigis vesperajn
babiladojn en porrenkontaj lokaloj kun gejunuloj de diversaj asocioj. Tiuj kontaktoj
facile randis kulturo aŭ religio kaj fokusis politiko kaj precipe temoj de
“koro”aŭ aludoj al “sentimento”: kion antaŭvidis kaj timis la edukantoj.
Oportunas priparoli tiajn temojn, eble pro iu nova konstato en mia menso,
cetere jam duonevidentigita: babilante, certe pro konvinko, kaj argumentante
kiel eble plej favore, kaj efike, pri religiaĵoj, mi observis, ke la disvolviĝo de
tiu plaĉa tasko pliigas la forton de miaj religiaj konvinkoj. Statas simile pri la
atleto kiu ju pli ekzercadas des pli alproksimiĝas al la bona formo. Tamen,
mia emo al memstudado kaj memkritikado lasis en mi spurojn de duboj: ĉu
vera pliiĝo de konvinko aŭ bezono sin konvinki por konvinki aliajn? Temas pri
ekspluatecaj konvinkiĝoj, kies kaŭzo kaj valoro bezonis daŭran ekzameniĝon.
Ĉi-koncerne, al mi okazadis, periode, vekiĝo de reziduaĵoj de duboj pri Dio
mem, tiel enplektitaj: la unuaj studoj pri la harmonio de la universo, en fiziko
kaj astronomio, kunhelpis konfirmi mian kredon. Ekzemple, min mirigis pri
Dio la konstato ke la transviveblo mem de la homa raso ligiĝas nemaligeble
168