LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
blita, de tiu riĉa forpasinto neniam vidita kaj renkontita, por kiu tamen, en la
memortago de ĉiuj mortintoj, oni insiste petis, ke mi ploru antaŭ tombvizitantoj
kaj centru streĉojn por subvenigi larmojn ŝajnigante afliktiĝon. Li estis la
bienposedanta notindulo ĉe kies familio dungiĝis mia patro: liaj pluvivantaj
familianoj enmanigadis al ses/sepjarulo florbukedon ordonante, ke mi preĝu kaj
plore sintenu, antaŭ tiu tombo kaj antaŭ mirigitaj personoj, almenaŭ unu duonhoron.
La rekompencaj kukaĵoj ebligis, ke mi, ruze/kaŝe, portu fingre salivon
al la okuloj obstine rifuzantaj larmi.
Tra la vojoj kaj placetoj, jen la restaĵo de la panbutiko ĉe kiu mi tro sata
de blanka polento (maizkaĉo), kredigante mendon je nomo de mia patro, ŝulde
aĉetadis varman krakpanon (jen mia ripetita senresponda posta ena demando:
kiu pagis post dekoj da ŝuldoj?); jen la loko, nun placo, kie el sia domo
fulme eliradis olduletino Ĝeĝa furioze riproĉanta pro kriaĉadoj kaj batoj kontraŭ
la fenestroj de sia hejmeto. Tie ĉi, apude, situis la lernejo kie la instruistino
min benkkunuligis kun lernantinoj por ke ilia ĉarmo min instruu, ke la nazmuko
ne forviŝendas per la mandorso aŭ per la jakmanikoj. Jen la stacidomo,
kie haltadis la trajneto, nomata nigra bovino pro ĝiaj lignobruliga lokomotiva
je blanka/nigra koloro kaj malrapideco ene de tiomaj movoj kaj hastecoj, nerekonebla
jes, ebliganta tamen, ke mi revidu la instruistinojn malsuprenirantaj
el trajneto tutnigrafuma kaj vaporblovanta. Ili el la stacidomo ĝis la lernejo defiladis
flankflanke, triope aŭ kvarope, movante sinkronece la samflankajn gambojn,
kiujn mi fikse observadis marŝante preskaŭ per samritma paŝo je ilia
flanknivelo: ili miris, ke infaneto aŭdacus tiom manifeste prigapadi iliajn krurajn
ĉarmaĵojn dum mi ensorĉiĝis nur pro sinkroneco de la gambaj movoj kaj
de la ritma klakado sur la larĝa stratpavimo. Jen la domo de Simono, en kies
korto ankoraŭ siluetiĝas la branĉoj de la jujubarbo, kiun mi skuis kaj mildigis,
sed nur pro neeltenebla malsato, je la peno subteni integra la fruktan ŝarĝon.
Pliposte plurestas la hejmeto de la pedelo, kiu tiretis, kun la permeso de mia
patro, miajn orelojn, nemalofte interpretante tro malavare tian permeson. Personoj,
paŝante kaj informante, helpas rememori erojn de la pasinto de miaj geavoj,
eĉ priskribas eventojn.
Eĉ en kelkaj senpolviĝis, ke ilia nevo fariĝis fratula pastro kun la dua mescelebro
en tiu ĉi preĝejo. Ne ĉio perdita do, flustris ĉe-orele Albina, respektante
tamen mian silenton dum mia esto ensuĉiĝas en novajn nedifineblajn
sentojn: se ĵusantaŭe mi ĝojis kvazaŭ revokita el ekzilo, nun mi estas denove
ĝene elvokata kaj… memelpeliĝanta!
Elvira, ne retenante sian malpacientiĝon, duondormas en aŭtomobilo, fora
369