14.04.2013 Views

LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

SHOW MORE
SHOW LESS

Create successful ePaper yourself

Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem<br />

Ĉapitro dektria<br />

Tra volontulaj engaĝoj kaj klubana vivo<br />

Mi kaj Albina engaĝite partoprenadis en volontulaj grupoj socie orientitaj,<br />

kaj tio okazadis ankaŭ rilate la klubon de familioj de ekspastriĝintoj, kvankam<br />

dekomence malpli intense ol kiam mi vivis sole. Iom post iom la spontana ĉekluba<br />

vivo fariĝis eĉ deviga tasko pro motivoj dirotaj. Tamen des pli nestiĝis<br />

mia interkonsento kun Albina pri tiu ĉi devo, ju pli eksteriĝis la diverĝoj kun<br />

ekspastraro: kvankam en mia animo superregas ankoraŭ nun la motivoj inklinigantaj<br />

al granda dankemo al ili, ne preterfluu diverĝoj kaj kiel en tiuj ĉi brule<br />

interplektiĝis ankaŭ ideologiaj problemoj. Kvankam tiuj ĉi estus facile<br />

komprenigebla afero, tamen iom da teologio igus pli malplektebla ties ŝajnan<br />

kompleksecon.<br />

La grupo orientiĝis, krom malvastaj esceptoj, kontesti ĉion religian. Fakte<br />

ĉio rivoluis ĉirkaŭ la akso de la kondamno de ĉio eklezia; nur kelkuloj de tiu<br />

ekstremula frakcio montris almenaŭ klopodon distingi inter religio kaj eklezieca/eklezieska<br />

disciplino aŭ jura kanona sistemo, dum io submetiga al la iniciatintoj<br />

kaj tiamaj postenuloj, aparte koleraj kontraŭ ĉio kristana, longe plu allogis.<br />

Jen la spektro de tipuloj, kolektitaj en frakcioj, kvante preskaŭ egalnombraj<br />

fine de la disiga kontrasto.<br />

Elstariĝis frakcio, ĝuema en obstinoj kontraŭekleziaj, kiun en pli kaj pli<br />

brulemaj diskutadoj mi kvalifikis per la pragmateca slogano aŭtorita, laŭonidire,<br />

de mi: “Erari grandigas la homon, penti ĝin malnobligas”. Aspekte ili<br />

ne metis antaŭ sin la problemon de sia malkohereco kun kristanismo aŭ kun<br />

sia forlasita pastreco, dum la pasinto estis tio el kio ilia homa kondiĉo devas<br />

sin liberigi. La eklezio senfideliĝis al la evangelio kaj nun, laŭ ili, ĝi status tute<br />

nerekuperebla pro tio ke jam religio mem sensencas. Ilia postpastreca nova<br />

tasko: kontribui liberigi pastrojn kaj laikojn el ĝia opresado. Malŝlose dirite,<br />

ili el sindefendo pasis al la sinŝarĝo de “sindonaj” gardantoj de aliesaj rajtoj,<br />

tio estas el kristana sangpureco al kontraŭkristana engaĝiĝo je nomo de la homaj<br />

rajtoj. Kaj tion ili efikis preskaŭ sporte, en gaja etoso.<br />

Se la eklezio estas tiu de tiaj perceptoj, eksaltas en la konscienco la devo,<br />

dum kaj nobliĝas la taskiĝo, tion proklami. Nu, je tiu tasko iuj ekzaltiĝis kvazaŭ<br />

pri io granda, io heroeca: ilia dialektiko fariĝis piroteknika kaj pli kaj pli<br />

postulema pri konsekvencoj, kaj foje persvadige alloga. Kun dialektiko ŝpru-<br />

271

Hooray! Your file is uploaded and ready to be published.

Saved successfully!

Ooh no, something went wrong!