LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
la hieraŭa tago percepteblis movoj kaj voĉoj kvazaŭ de personoj troagititaj;
jam en la pasinto el tiu loko aŭdiĝis infanploroj, sed nur laŭmomente, kaj ofte
sekvitaj de abruptaj silentoj de la loĝejanoj, nun male ne temas pri infanploro
aŭ voĉbruoj sed pri io kio pikas la kapon, kapo jam torporigita pro la maldormo
de la antaŭa nokto. Je la unua tagiĝa lumo, balanciĝante el hezitoj al impetaj
aŭdaciĝoj, je la koleroklimakso, li elsaltas el la lito, enpiĵame supreniras al
la supra etaĝo, sonorigas kaj malpacience frapas mane kaj voĉe, preta fulme
vipi per malĝentilaj kaj per tro retenataj koleraj vortoj. El interno, paŝo alproksimiĝas
al la pordo, la pordo malhaste malfermiĝas kaj prezentiĝas la apenaŭ
konata viro: vizaĝo malbeligita kaj lipoj iom pene retenantaj spirĝemojn, kaj
trabrake infanforma envolvaĵo milde kunpremata al lia brusto: estis la bebeto
mortinta, la malfruan antaŭan vesperon. La patro la tutan nokton paŝadis laŭ
la loĝejo en la iluzio redoni ion da vivo al la infano lule portata trabrake!
“Pri ĉio tio informas la gepatroj dankaj pri mia partoprena vizito!”
Tre malmultaj vortoj, tre intensaj rigardoj, partopreno senrezerva, abrupta
animkvietiĝo... La koleriĝinto revenis konfuzita al sia ĉambro. Nun ne plu la kolero
forigis la dormon sed io rimorsa kaj humiliga. La dormo ne venis, en la
somnolo, male, vekiĝis pensoj ie, en la animo, kuŝantaj: senaverte tiaj pensoj
klariĝis akirigante pacigan kaj konsolan aspekton.
Neantaŭvidite kvietigita - li samtempe kategorieca kaj mole afabla plu rakontas
promenante laŭĝardene, iom kliniĝanta al mia vizaĝo - kaj komplete
fordonita al plihomamaj sentoj, la maldormanto decidis konsenti al sia duonkaŝita
deziro kiu de tempo al tempo riproĉetis lian konsciencon: iri, almenaŭ
unu fojon post pluraj jaroj, viziti la korprestaĵojn de siaj gepatroj. La cirkonstanco
de abrupta sed sereniga senarmiĝo de lia furioza impeteco, antaŭ tiu
patro lulanta la fileton mortintan, vekis, kun dolĉeco tamen, iun specon de riproĉo.
De tempo al tempo reprezentiĝis al lia memoro iuj suferoj, kiujn li iam
kaŭzis al la gepatroj per sia junula ribela konduto kaj per malestimaj vortoj: al
li ŝajnis, ke sur iliaj imagitaj vizaĝoj plu kuŝas tiu bedaŭranta silento de seniluzio
kiun lia konduto enfiksis en ilin. Vere estis io pli ol vizaĝo de ĉagreniĝo,
ankaŭ la ploro de lia patrino ŝajnis resoni en liaj oreloj.
Trapenetrita de tiaj sentoj ĝuste ĉi matene, li, sidiĝinte en sia sporta aŭto,
ekstiris kun la sinteno de tiu kiu pretas esti tolera kaj respektema kaj komprenema
ĉar jam ne rajtas esti alimaniera la konduto: “al kiu, li miris inter si,
ŝuldi, ke mi ne ĉiam tiel pensis?”. Li rapidiĝis al la tombejo kaj gapis mute,
kvazaŭ provante trovi la ĝustajn sentojn el la kirliĝo de tiuj kiuj restis en lia
animo ankoraŭ senesprimaj, antaŭ la korprestaĵoj de siaj forgesitaj karuloj;
361