LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
kondutas ordinara turisto nemalkiel multaj bruvoĉantaj je ĝojo inter laŭte reklamantoj
de siaj varoj. La suvenirvendisto enkasigas la monon: la libro kostas
tro por mia poŝo, sed mi trovas nur forton por reagi kun rezigno, kaj aĉetas
kaj ĝin ektrafoliumas afektante scivolemon, eble nur por forigi aliulajn rigardojn
el mia persono, kiun, male, eble neniu rimarkas.
Nervfranĝita de furiozaj emocioj kaj laciga inertigado de miaj pensoj, mi
decidis manĝi ion por ke la malsato ne pligravigu mian laŭtiĝantan deiĝon el
la realo kaj eniĝon pli tristan transrealon. Sidiĝanta sub rapidmanĝeja ombrelego,
mi ne ĉesis rigardi ĉirkaŭe kvazaŭ tiuj ĉi estus la lastaj momentoj de
mortkondamnito deziranta, malgraŭ urĝigita de viciĝantaj klientoj, ke la agoj
malhaste sin sekvu kaj samtempe ke la tempo atingu la finon. Ĉe la finmanĝo, el
la duonmemserva restoracio mi telefonis al konvento ricevante respondon, ke
mi atendu almenaŭ unu horon. Paginte la konton, mi amuzafekte mokante min
mem konstatis, ke en mia poŝo revenis la franciskana malriĉeco ĉar mia mono
estas finiĝanta.
Ekmarŝante senzorge kaj flankelasante tipajn dometojn sur buntaj muroj
kaj falantaj kalkaĵoj, kaj ĝardenetojn, mi paŝas tra la insuleto ĝisatingi la aliflankan
marbordon, kie kvar palisetoj, elĉerpitaj de la akvomovoj kaj oblikvigitaj
de la insistaj fluktuoj svenantaj sur strandsablo, signas la punkton kien la
konventanoj de la Insulo Dezerto albordiĝas preskaŭ ĉiutage laŭ siaj bezonaj
kontaktoj kun la ekstera mondo, kiujn ili emas maldensigi ĝis, se eblus, malaperiĝo.
Preskaŭ meĥanike alflosas, pli por min deturni el obtuzeco ol por konsciiĝi, el
mia eno demando scie sed ne tutkonscie jam respondita: kial mi al Insulo Dezerto?
Ja, kial al Dezerto? Kaj jen ekmoviĝas en mia memoro la tuta vero kaj la
tuta fabelado pri tiu insulo: la kleriko eksklerikiĝonta aŭ eksklerikigota estas
invitita, konvinkita, devigita, pelita translokiĝi en tiun insulan ermitejon el kiu
la ajnloka komunikado maleblas kaj ankaŭ fuĝo restas nur fantazio; ĉiuspeca
alvoko al eksterkonventuloj, kiel helppeta reago, senbrue rompiĝus sur malaltaj
ondoj tajdantaj dolĉe sed senkompate. Oni atendas, en rezoluta silento, en la fama
silento de ermitejo en kiu ĉiu kunfratulo remaĉas siajn pensojn nur kun Dio, la
konsumiĝon de la burokrataj tempoj kaj tiuj de la tajloro aŭ vestovendisto.
Kaj en tiu soleco, ne plu amata, eĉ malamata, prizonulo triste impresigas
sian menson je la lastaj memoroj de religiula kandidatiĝo. Iu frato reakompanos
la revenigoton al la civila mondo ĝis Burano kun malmultaj adiaŭoj. Kaj
en la malbonŝanculo restas nur frakasita inerta frenezumo de sentoj kaj pensoj.
Ĉu sento de perdiĝo aŭ sento de malŝarĝiĝo? Aŭ ĉu liberiĝo post tro da
182