LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
Lasttempe ili renkontejumis malkune, malkune partoprenante aktivadojn:
la cirkonstanco, postfakte, aperis simptomo siatempe nekomprenita. Ili sin separis
tute amikece; sed la interkonsento faktoris por unu el la du kiel el neceso
virto, por la edzino jam diketa kun ekstreĉiĝanta haŭto kaj la vizaĝo iom ŝvelinta.
Ili ne plu vidiĝis en la klubejo kaj ankaŭ foriĝis de niaj interrilatoj, sed
ne de niaj klubanaj komentoj: ke oni atentu pri la defroto de la tempo (kaj de
la “aparatoj amoraj kaj de ties ekzaltiĝoj ĉe freŝa furaĝo!”, oni amuzcele aldonis);
ke amo, eĉ la para, devas esti flegata ankaŭ per volaj iniciativoj kiuj kapablas
favori la revenon kaj revivigon de la kora amo. Amo hardiĝas ankaŭ
helpe de intenco, antaŭvido kaj devo neprigantaj disciplinon kiu pere de farendaĵoj
refariĝas sento. La insista volo rekreas eĉ la eksensekiĝintan amon ĉar
ne veras, ke al la koro neniam oni ordonas! Se je nivelo de instinkto veras,
kiel jesas konata popoldiro, ke la amo foje flugas, foje pasas, veras ankaŭ ke
je nivelo de menso la amo ĝermigas devon, kaj la devo ĝermigas amon.
Tio instigis debaton pri la idealoj de nia grupo (la restanta grupo), la celoj
de tiuj plurfoje proklamitaj aŭ skribitaj, laŭ kiuj edziĝintaj pastroj entreprenis
la edzan aventuron ankaŭ por demonstri al la ekleziaj aŭtoritatuloj, ke geedziĝo
kaj pastriĝo povas perfekte kunekzisti kaj, ke la amo al Kristo ne rivalas kun
la amo al virino. Oni, tamen, konvinkiĝis, ke, spite niajn seriozecon kaj priteologian
trempadon, finfine ni similas ĉiujn aliajn: disflagrantaj pasioj, ĉar evangelie
ne senbridigitaj kaj “hakitaj”, foje kapitulacigas eĉ niajn tre fieriĝintajn
idealojn.
Oni maksimis tiel: cirkulas tramonde geularo, preta partnereciĝi, pli alloga
ol la aktuala via partnero. Kial vi nun allogiĝas de io kio baldaŭ manifestiĝos
malpli alloga kompare kun aliaj jam ekzistantaj altiraĵoj? Ĉu eble devas interagi
kio transallogas? Kial rezigni plion pro malplio?
Kaj fine: ĉu divorci ne egalvalorus elegante reĵeti ĝuitan personon?
Jen incidento pli nekredenda ol rakontenda.
Mi bonŝance, sed tiufoje bedaŭrinde, estas taksata homo religia, preta paroli
pri la ĉeesto de Dio en la komunaj eventoj, kvankam foje iom parade, laŭopinie
de mia bofratino (edzino de frato de mia edzino), kiu ne mankis amuziĝi
je tiu mia emo laŭ ŝi evidenta.
Ĉi ulino travivis kun la edzo kaj dekjara filino en izolita domo urboperiferie
preskaŭ du kilometrojn diste de mi. Pri religio ŝi sintenis kiel eble malproksime
ĉar al ŝi sufiĉas feliĉo vadebla en tiu ĉi vivo. Se Dio kreis tiun ĉi vivon,
li ĝin inventis tiom feliĉiga ke pri li ni ne plu bezonas!, sugestadis konvinke
kaj konvinkige ĉe siaj pedele samlaborantoj en lernejo. Tamen, iutage la feliĉo
377