LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
co kaj, do, ankaŭ tragidieco.
Eventuala poeziemo, tiukaze, certe enlirikigus aliajn objektojn kaj aliajn
animstatojn, sed pli precizigpostulajn kaj pli reguligantajn pri imagivaj fantaziaĵoj
kaj emociaĵoj. Entute, por kristano esti poeto, je egaleco de kondiĉoj
talentaj kaj cirkonstancaj, signifas ne senti poete iujn situaciojn kaj samtempe
vivi poete aliajn situaciojn pli delikatajn kaj respektpostulajn. Ĉu vi sukcesas
imagi la nigran dolĉan tristecon kaj pesimismon, kiam li reale pesimismas, en
iu Leopardi tute kristane pensanta kaj tia sinperceptanta eĉ en la poezikreaj
momentoj? 1
Justas tamen aldoni, ke ne malpluraj hezitis antaŭ mia vidpunkto.
Tiuj fervoraj engaĝiĝoj, kompreneble, ne kunpremas la familivivon, kiu
jam gustumigas sian spacon ĉar ĝojstato reflektiĝas tra ĉiuj ĝiaj aspektoj. Ni,
kaj foje ankaŭ Elvira, plezuriĝas dum gajaj vesperiĝoj komponi, tra eskcitiĝa
bonhumuro, frazojn spritajn, kvazaŭ skeĉojn, vetante je la plej merita je... la
familia aplaŭdo. Jen, se plu insisti enrigardi ordinaraĵojn, el mia taglibro, iuj
el tiaj spicaĵoj elmontrantaj, pli ol distran spritecon, la eĉ eksteran ĝojon de la
etosumantoj:
Mi. “Ĉu vi volas vidi, Albnjo, kion mi estis devigita aranĝi? Mi sonĝis, ke
vi kuŝis morta, fiksita en nemoveco. Por ne malkombini vian aspekton mi ne
kuraĝis vin apenaŭ tuŝi per la lasta supraĵa kiso. Por ne rezigni tiun plezuron
kaj malembarasiĝi mi devis vin resurektigi”.
Albnjo. “Se vi min ne damaĝas per mortigo, vi ne kontentigas vian malbremseblan
bezonon de taŭmaturgeco. Kiel mi liberigos vin el la kaptiĝo en nigra komplekso
deviganta transpasi ĉiun decan limon, kaj malpotencigos vian volon de
supereco?”.
Aŭ
Albnjo al mi: “Nur amo konsistigas kaj elstarigas en viro belon. Vi tro
belas!”.
Elvira: “Oj, oj! Vi ambaŭ ankoraŭ enamiĝantas!”.
Aŭ
Elvira. “Mi malfrue konis gepatrojn sed plibonus se ilin mi ne ekkonis!”.
“Kial?”.
“Ĉar mi nun rimorsas pro tro malfrua agnosko pri ilia sindediĉo unu al la
1 Tamen Eŭgeno Montale ŝajnas pensi nesammaniere: “Si vi vin taksas kiel Dion vi ne povas
esti poeto. Se vi konvinkitas posedi la la Eston, la poezio ne povas por vi utili, nek vi al ĝi povas
utili “. (A. Marchese. Montale, la ricerca dell’altro”
356