LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
rigis elspezante nekalkulebrajn energiojn?”.
“Ek al, ni pluplugu. Kie ni haltis? Ne timu: nenio perdiĝos se farita purintence
kaj viakunlabore”.
“Ho, jes! Mi neniam rajtis timi. Ĉu ni remeroros niajn babilaĵojn pri la gardanta
anĝelo? ĉar ni havas anĝelon sur ni!”.
“Mi certas pri tio, sed tiu ĉi anĝelo, havas sian metodon, sian konduton,
siajn misteraĵojn mirigantajn kaj jam kutimiĝintajn al mia adaptiĝritmo...
Min skuis liaj/viaj streboj min serenigi”.
Ankaŭ Elvira, laŭ Albina, en tiu ĝoja stato, akiris la formon kaj vizaĝon de
akompananta anĝelo en dialogo kies revida saluto konstante reviviĝas ĉe la
tera patro, kaj certe tiu konvinko originis el la insista konsidero, ke inter Ĝino
kaj Elvira daŭre ekzistas perilo laŭdezire interkomunikiga: same kiel la fadeno
de kajto, li diradis per elsperta metaforo, laŭ kiu, kun la venteto favora, infanaĝe
li iam sendis paperajn mesaĝojn al la kajta supre svinganta korpo mem.
Tia perilo estis Dio, al kiu dum matena duondormo li (tio troveblas registrita
en lia taglibro) intense ripetadis, per silento aŭ duonvoĉe kaj superante la honton
pro la apenaŭ estingitaj ribelaj juĝoj kaj akuzoj kontraŭ la sama Dio, sian
kontentiĝon pro ties ekzisto kaj ĉeesto.
En tiu stato la sepdekkvinjara maljunulo trovis okazon por ŝerceti kun amikoj.
Ne tro tamen pro tio, ke en lia memoro ankoraŭ ĉeestiĝas kiu multe suferis.
Tiam Ĝino ne retenis babilemon kaj simpatiemajn rilatajn signojn kun
personoj kaj ree akceptis la kutimajn volontulajn taskojn, eĉ se nur de anstataŭo,
por ĝisdatigantaj kvazaŭlekcioj: en propraj fakoj, literaturo greka-latina
kies belaĵojn li kapablis kontentige kombini en siaj prireligiaj komunikeblaj
scioj, kie la fluo ŝajnis neniam halti. El li ankaŭ reeliris la kapabla kaj senŝancela
verviganto de renkontiĝoj kaj distraĵoj por la malplijunaro aŭ “avanaro”.
“Indas ke mi ripetu, preskaŭ laŭvorte diradis Albina, lian allogan improvizitan
konversacian sintezadon kun kleraj homoj:
“Kiu pli mistraktata ol Dio? La jarcento kiu antaŭ ni fuĝas estis jarcento
kiu en multaj el siaj influaj kaj disvastiĝintaj filozofiaj movadoj, pretendis forstreki
la spacon de la kredo, malpermesi precize la eniron de Dio en la menson
kaj koron de la homoj. Fakte, laŭ la materialistoj la transcendo estas nenio
pli ol iluzio, kaj laŭ la pozitivistoj Dio estas neutila hipotezo, laŭ la idealistoj
la kredoveroj estas mitaj alproksimiĝoj el kiuj filozofio eltiradas la racian
kernon, laŭ marksistoj, la aferoj pluiras trans tion ĉar, laŭ ili, Dio estas
nek iluzio nek mito nek neutila hipotezo: Dio estas pliekzakte alienacieca
opreso, kies kaŭzojn oni devas elradike eltranĉi ĉar, krome, religio estas la
420