LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
perdoj? Kaj kiel min sentos en tiuj momentoj?
Sed mi estas ankoraŭ iranta, ne irinta al Dezerto. Iom malproksimiĝinte el
marbordo, mi irrevene promenas kaj fine sidiĝas sur eta terelsteraĵo kaj tuj leviĝas
kvazaŭ inertigita de nekontrolitaj, tial misregataj, pensoj malorde surmetiĝantaj
kiel ondoj puŝitaj de nebremseblaj fortoj, mi denove atingas la marbordon
laŭ alia vojeto larĝa dupersone. La marondetoj, plaŭdas preskaŭ senrumoraj
kaj apenaŭ irreire moviĝantaj, tuŝas la blankajn ŝtonetojn kaj konkopecetojn
de la malmulta sablo; malantaŭe de miaj ŝultroj, malmultaj arboj kun maloftaj
preskaŭ senfoliaj branĉoj rektalinie torditaj, kaj diafanaj kvazaŭ ili timus
ekzisti; iliaj trunkoj en la brila suna lumo sugestiis pasivan atendon. La senmoveco
de la aĵoj igas ankoraŭ pli sencele fiksa mian kvatadon al la morna insulo,
trans kies foraj altaj pinoj travideblas blanka alta muraĵo, certe la konventmuro,
la prizonomuraĵo, min atendanta kaj transgrimpebla nur por desperuloj.
Nenia mistikema aero spiras en tiu vidaĵo. Kiel, fakte, ignori, ke en ĝi
kaj ĉirkaŭ ĝi konsumiĝis dramoj kiel la mia?
Malantaŭe kaj ene de tiu muro mi atendos, nun tio elstariĝas eĉ pli plage
kaj obsede ripetiĝas, la plenumon de iuj burokrataĵoj, unu civilveston, poŝmonon
sufiĉan por la trajnbileto por esti forglitigita al la patra vilaĝa hejmo,
kie mi ne estas atendata, male pensata feliĉa kaj jam liberigita de la penoj pro
vivrimeda havigado, kiu male entenajlas la preskaŭ senhavajn miajn familianojn
esperantajn, kvankam sendire, je mia estonta helpo. Hejme mi trovos solidaron
senpotencan kaj amon senreviĝan kaj senrevigan en ŝuldoŝarĝita bieno, mi
kaŭzos ilian ĝenon ĉe najbaroj kaj konatuloj, mi serĉos laborlokon kiu ne ekzistas
por iu kiu havas neniajn profesion aŭ metipreparon, kaj postnemulte senindulge
min englutos la rekrutordono.
La mensa trakuriĝo de la estontaj eventoj ŝajnas halti kiam defore sur la
marsurfaco io travidiĝas, nigra punkto moviĝanta sur la marbranĉo el la insulo
Dezerto, eble la boateto rempuŝita de la kvazaŭfamilia konventa servanto, kiu,
konvinka servi fratulon ermitejan solecon serĉantan, reale kunportos senesperulon
kiu ne scias kiel kaj kian helpon peti. Ne! bonŝance, ne estas la timata
boateto, eble ĝi estas nur kunamasiĝo de ekbriliĝoj saltetantaj el la suna lumo
sur la mara surfaco. Tiuj ĉi, modifiĝante, ekmovigas en mi, kiel sparkoj en nokto,
nekontraŭatajn impresojn kaj penskirlajn lernitaĵojn inter kiuj, hazarde kaj
kvazaŭ per komika ludo de mortkondamnito mokrikane ŝajniganta plu ĝui
je la vivo, spontane saltas sur miajn lipojn, kvazaŭ inspiritaj el la etoso, versaĵoj
el “Meriggiare pallido e assorto” (meriĝiare pàllido e asorto = sub meztaga
suno pala kaj penspleniga) de itala poeto Nobel-premiito Eŭgeno Montale:
183