LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
meo: rifuzo sendus malreklutiĝinton rekte al germana koncentrejo kiel ribelulon.
Ni estis ankaŭ varbe kontaktitaj de junulo, serĉata de polico pro ribela
malreklutiĝo, al ni proponanta kolabori kun partizanaj rezistmovadoj por ke la
germanoj kun faŝistoj estu malebligitaj detrui niajn industriojn kaj pontojn ktp
okaze de la retiro de la forfuĝantoj venkitaj. Eblus uzi fusilojn nune kaj aliajn
armilojn estonte : jam ”plagas kaj plagigas” homoj tiaj. Al ni ambaŭ tio ŝajnis
tro kontraŭa al niaj sentoj kaj juĝoj ankoraŭ plektitaj al la ekvacio faŝisma reĝimo
= patrujo kaj gipsume blokitaj de la suferoj pro la milita katastrofo. Kiu
ajn elekto ŝajnis ofendi kelkan. Se juĝoj foje glitis al la preciza indiko de la
batalenda malamiko, la sentoj ilin plu blokis, kvankam la junulo ronde frapfrazis,
ke“la partizanoj elpaŝos kiel la embrio de la nova Italio; kaj de nun
oni luktu inter, ja jes, multspecaj penoj sed fore de damaĝa kaŭremo. Sortoturniĝas...”.
Tro entenajlita en miaj personaj aferoj inter komplikaj ebloj/malebloj
kaj defioj, mi apenaŭ perceptis kiel aludon al ni tiun „kaŭremo“ kaj apenaŭ eniris en
la problemojn de la “postmilito“; tamen ni ekkonsciiĝis, ke ili aktore prezentiĝos en
la politika agono rajtigitaj de la rezistmilito, malgraŭ ke nia inerteco nun sin
pravigas ankaŭ per ĝiaj ambiguecaj karakterizoj. Tiuj ambiguecaĵoj, postmilite,
rajtigos historiistojn paroli pri enlanda milito pli ol pri rezisto al eksterlanda
malamiko.
Fakte ni ĵus informiĝis pri partizanaj ribelekspedicioj provokantaj reagojn
de la respubliketaj fortoj. Onidiro ankaŭ oftiĝis, ke pli okcidente partizanoj
tiom superis la okupantajn postenantojn, ke tiuj ĉi preferis, ol morti senrezulte
kaj frustre, forlasi la teritorion kaj koncentriĝi en urbetojn de la maldekstra
flanko de Tagliamento: la zonon tiel jam liberigitan oni nomis “Teritorio Sendependa”
aŭ “Karnia Respubliko”. Ĉar de iuj tagoj el najbaraj vilaĝoj foriris
la garnizonoj aŭ vaĉoj de kozakoj, oni petadis ĉu ankaŭ nia vilaĝo konsideriĝu
ero de tiu respubliko kiu, laŭ konversaciado interpastra, ekprizorgadis kvazaŭregistarajn
funkciojn. Ĉu vere ekzistis liberigita kaj sendependigita teritorio
aŭ ne? Jarojn poste, tiu ĝermo de liberiĝo el faŝista opresado estos multe ekzaltita:
mi estis meze de ĝi aŭ apude kaj, malgraŭ tio, apenaŭ io flustris pri ĝi al
miaj oreloj!
En ni ne estis vigleco por tion konstati ĉar kvazaŭvolontule kaj fizike kaj
politike izolitoj ĝis la 30 de novembro, kiam letero el la studentejo petis de la
paroĥestro ĉu ni povus senriske alfronti, eventuale piede, la eble 40-kilometran
vojaĝon por aliri la konventon. La paroĥestro ne senkelke da hezitoj opciis,
esperante en la Providenco, por ĉi solvo: provizis nin je nutraĵoj, nin instruis
per rekomendoj ripetotaj eventuale ĉe aliaj paroĥestroj laŭvoje, nin benis
107