LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

More documents

Recommendations

Info

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem rimarku kaj akcentu gratulajn komplimentojn pro la novaĵoj. La volo atingi la savan celon ensorbas ĉiujn miajn pasiojn kaj transformiĝas al nepreco de fuĝo, eĉ al deziro, ke neniu plu alparolu al mi, ke mi evitu krei novajn scivolajn demandojn, perceptitajn kiel malamikan sieĝon. Vage retuŝas miajn orelojn bedaŭro de mia patrino, ke mem ne aŭdacis praktiki la postmilitan nigran merkaton same kiel multaj najbaraj terkultivistoj nun malpli malbonstataj: “Ni taksiĝas riĉiĝintoj per kaŝmerkatigo de niaj kamparaj produktoj, dum al ni oni raziis preskaŭ ĉion. Provojn de nigra aŭ kontrabanda merkato de via frato ĉesigis polico kun monaj perdoj kaj enkarcerigaj minacoj”. Kun mia patro lastamomente estis akordite, ke mi envagoniĝu, plibone mi forŝteliru, el la fervoja stacio de la najbara vilaĝo por eviti konatojn kaj komplimentulojn. Tiel okazas, dum mia animo multklopode provas subpremi signojn de pliiĝanta nepacienco pro la tempopasa malrapido. En la stacidomo la malmultaj personoj iom malas al mia espero inkognite forfuĝi ĉar iu konanto de mia patro volas min gratuli atentigante, senvole, scivolemon de aliaj geuloj. Mi, kun la animo diseca kaj celfiksa, apenaŭ plusukcesas reagi ridete kaj samtempe per silento provas digi la afablajn scivolemaĵojn de la pliiĝanta konataro. Ankaŭ tio bonŝance pasas. Fine alvenis la trajno forveturigonta min al Verono, de Verono al Milano, de Milano al la akcelata piemonta urbo, tien albordiĝante je la unua nokthoro. Enirinte la stacidoman atendejon, mi min lasas fali en benkon kaj kapti de la dormo, kiun la bruegoj kaj fajfadoj kaj lokomotivaj malpurigaj fumblovaĵoj kapablas apenaŭ interrompi sed ne malebligi, ĝis la sepa matene. La sepa matena estas tro frua horo por renkontiĝi kun personoj kun kiuj pritrakti graviĝantajn problemojn, sed mi malpaciencas. Lante paŝante tra sinkanta/malsinkanta nebuleto kaj apenaŭ intuiciigante la vastecon de la ĝardenaj aleoj, mi direktiĝas al la konvento sopirata. Je la unua pordtintilo venas juna domhelpanto kiu, pli geste ol vorte, indikas benkon sur kiu sidiĝinte mi atendu la alvenon de la regiona superulo, nun mescelebranta. Oni metas en miajn manojn tason da kafolakto, kiu trairas mian korpon kun reviviglanta dolĉeco. La restadĉambro tra larĝa pordo kondukas en dudekmetrojn longan koridoron, el kiu venas leĝera kaj insista bruo de ŝovadataj balailoj, akompanata de fajfata facila ario de la popolkanto, tiam vaste aŭdigata, “la cara zia Evelina” (kara onklino Evelìna), kaj jen la fajfado fariĝas samarie nedampita mezsoprana virineske simulita voĉo de unu koridora flanko kun baritona forta respondo de alia flanko, kies adaptitaj vortumoj sonas tiel: 188
“Kiam mi ekestis virineto lasis flirti la leĝera vesteto. Nun, ke mi estas pli grandeta liberiĝas je la stofo kalsoneta. Venu, venu min kisi Venu, venu min karesi”. La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem Kaj post momenta paŭzo, la du reprenas sinkopatigante la arion. Pormomente mi pridubas ĉu tiu loko vere estas konvento. Sed, ke mi tretas veran konventan ŝtonpavimon certigas miaj okuloj vidantaj la figuron de du junaj fratuloj en froko balaile antaŭenpuŝantaj segaĵerojn sur la koridora pavimo, kiuj gaje ripetas varistile la arion kvazaŭ ĝi pli enradikigus la emon al la vota ĉasteco. Mi, en tiu ĉi momento, ne persekutiĝas de neoportunaj seksamaj pensoj kaj ne bezonas specialan volan energion por ilin kvietigi: eĉ pro tio mi ne hastas juĝi translicaj tiujn ariitajn vortojn kaj mense praktiki iun ajn desupriĝon pri la kantantoj. Dume la du junaj fratuloj al mi apudiĝas demandante ĉu mi deziras alian tason da lakto kaj el kiu mondoparto mi venas tiuhore. Mi povos koni tre funde tiujn du fratulojn ĉar mi kolegumos kun ili laŭlongo de tri jaroj spertante ilian seriozecon, ilian fidelecon, ilian ĝojan edziĝon al la idealoj de la franciskana vivo. Temas pri du ĝemeloj, solfiloj de bone dungita paro loĝanta ne malnajbare de la konvento. Tiu epizodo naskis inter ni gajan amikiĝon kiun en sia pastreca funkcio ili ankoraŭ konservas al mi. Al mi vekiĝis ŝato de tempo al tempo ŝerce arii tiujn vortojn antaŭ ili, en kolektivaj distraj horoj aŭ promenadoj, kaj ĉiam renoviĝis la reciproka estimo; nur unu fojon la klerikmajstro skuis la kapon dirante ”nec nominetur in nobis sicut decet sanctos” (esprimo de sankta Paŭlo, Ef. 5,3, tradukebla tiel: “Tiaĵoj... ne eĉ estu nomataj inter ni, kiel decas por sanktuloj”. Tiu originala unua kontakto faciligis la akceptadon de nekonata kleriko en grupo da tridek “teologoj” kandidatiĝintoj por siatempa sacerdota ordinado. Min mi prezentis al la regiona superulo, titolulo pri pedagogio ĉe la roma franciskana universitato, kaj fama kiel valoriganto de talentaj vokiĝoj: de vokiĝoj foje forĵetitaj de aliregionaj klerikejoj. Li ne volis informiĝi pri la kaŭzoj de mia forĵeto: li volis nur certiĝi pri mia sincera intenco repreni la franciskanan stilvivon, kondiĉe ke mi min lasu juĝi laŭ la metro de la edukantoj; kanonecaj kaj juraj burokrataĵoj necesigitaj de la regionŝanĝo kombiniĝu mem pere de lia interveno; kaj li min prezentis al la bonveniga fratio. Ĉu li tion faris spite sian komprenon, ke mi estas luktanta por savi la save- 189
Page 1 and 2:
Armando Zecchin LA HOMO KIU NE SUKC
Page 3 and 4:
La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 5 and 6:
Page 7 and 8:
Page 9 and 10:
Page 11 and 12:
Page 13 and 14:
Page 15 and 16:
Page 17 and 18:
Page 19 and 20:
Page 21 and 22:
Page 23 and 24:
Page 25 and 26:
Page 27 and 28:
Page 29 and 30:
Page 31 and 32:
Page 33 and 34:
Page 35 and 36:
Page 37 and 38:
Page 39 and 40:
Page 41 and 42:
Page 43 and 44:
Page 45 and 46:
Page 47 and 48:
Page 49 and 50:
Page 51 and 52:
Page 53 and 54:
Page 55 and 56:
Page 57 and 58:
Page 59 and 60:
Page 61 and 62:
Page 63 and 64:
Page 65 and 66:
Page 67 and 68:
Page 69 and 70:
Page 71 and 72:
Page 73 and 74:
Page 75 and 76:
Page 77 and 78:
Page 79 and 80:
Page 81 and 82:
Page 83 and 84:
Page 85 and 86:
Page 87 and 88:
Page 89 and 90:
Page 91 and 92:
Page 93 and 94:
Page 95 and 96:
Page 97 and 98:
Page 99 and 100:
Page 101 and 102:
Page 103 and 104:
Page 105 and 106:
Page 107 and 108:
Page 109 and 110:
Page 111 and 112:
Page 113 and 114:
Page 115 and 116:
Page 117 and 118:
Page 119 and 120:
Page 121 and 122:
Page 123 and 124:
Page 125 and 126:
Page 127 and 128:
Page 129 and 130:
Page 131 and 132:
Page 133 and 134:
Page 135 and 136:
Page 137 and 138:
Page 139 and 140:
Page 141 and 142:
Page 143 and 144: La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 193: La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 245 and 246:
Page 247 and 248:
Page 249 and 250:
Page 251 and 252:
Page 253 and 254:
Page 255 and 256:
Page 257 and 258:
Page 259 and 260:
Page 261 and 262:
Page 263 and 264:
Page 265 and 266:
Page 267 and 268:
Page 269 and 270:
Page 271 and 272:
Page 273 and 274:
Page 275 and 276:
Page 277 and 278:
Page 279 and 280:
Page 281 and 282:
Page 283 and 284:
Page 285 and 286:
Page 287 and 288:
Page 289 and 290:
Page 291 and 292:
Page 293 and 294:
Page 295 and 296:
Page 297 and 298:
Page 299 and 300:
Page 301 and 302:
Page 303 and 304:
Page 305 and 306:
Page 307 and 308:
Page 309 and 310:
Page 311 and 312:
Page 313 and 314:
Page 315 and 316:
Page 317 and 318:
Page 319 and 320:
Page 321 and 322:
Page 323 and 324:
Page 325 and 326:
Page 327 and 328:
Page 329 and 330:
Page 331 and 332:
Page 333 and 334:
Page 335 and 336:
Page 337 and 338:
Page 339 and 340:
Page 341 and 342:
Page 343 and 344:
Page 345 and 346:
Page 347 and 348:
Page 349 and 350:
Page 351 and 352:
Page 353 and 354:
Page 355 and 356:
Page 357 and 358:
Aŭ Ĉimatene, tuj post la duondorm
Page 359 and 360:
Page 361 and 362:
Page 363 and 364:
alia”. Aŭ Mi: “Mi nemulte esti
Page 365 and 366:
Page 367 and 368:
Page 369 and 370:
Page 371 and 372:
Page 373 and 374:
Page 375 and 376:
Page 377 and 378:
Page 379 and 380:
Page 381 and 382:
Page 383 and 384:
Page 385 and 386:
Page 387 and 388:
Page 389 and 390:
Page 391 and 392:
Page 393 and 394:
Page 395 and 396:
Page 397 and 398:
Page 399 and 400:
Page 401 and 402:
Page 403 and 404:
Page 405 and 406:
Page 407 and 408:
Page 409 and 410:
Page 411 and 412:
Page 413 and 414:
Page 415 and 416:
Page 417 and 418:
Page 419 and 420:
Page 421 and 422:
vid-palpi la vizaĝon ĉiam suriran
Page 423 and 424:
Page 425 and 426:
Page 427 and 428:
Page 429 and 430:
Page 431 and 432:
Page 433 and 434:
Page 435 and 436:
Page 437 and 438:
Page 439 and 440:
Page 441 and 442:
Page 443 and 444:
Page 445 and 446:
Page 447:
show all

LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?