LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
runuopaj renkontiĝoj, tuj kvietiĝis kiam la konversacio ekturniĝis tra religiaj
temoj aŭ sakralaĵoj: mi tiam aŭskultadis kaj samtempe plipetadis pluajn klarigojn,
eĉ trenante miajn kunlernejanojn krei specifigajn demandojn al la asistantaj
pastroj.
La nova bildo pri Dio, disflorita pograde kun momentoj de fulma mensa
kontakto kun li, aspektis tiu de kora amiko, kun kiu tamen mi ankoraŭ ne elsentis
bezonon konfronti totalece mian animon: en tiu ĉi kuŝis zonoj kiujn mi rezerve
ŝatis tute miaj, ne influeblaj, kvankam nenion riskantaj, de tiu pia simpatio
aŭ de tiu plezuriĝa malkovro.
Mi daŭrigis, sen percepti klaran kaj riproĉan kontraŭdiron ĉiuspecan, deziri,
ke Italujo militu (nun la frontoj multobliĝis, en Grekujo, en Ruslando, en
Jugoslavio, Norda Afriko, Orienta Afriko) kaj venku kaj konkeru malgraŭ se
nespite la suferojn de popoloj; mi daŭrigis ĝoji kiam miaj kunuloj ŝrumpadis
pri kelkaj gravaj aferoj, kiel la malsukceso en la studoj aŭ en la malfirmiĝo de
vokiĝo aŭ aliaj malfacilaĵoj; mi daŭrigis pli ŝati abiturientiĝon cele al fruktodona
profesio en la sekulara kaj laika mondo ol eventualan alvenontan vokadon
fare de Dio; mi daŭrigis iom hipokriti en babilaĵoj rilate privokiĝajn juĝojn
kaj aspirojn okaze ekscititajn de la diversaj edukantoj. Per tiaj konversaciaĵoj,
ŝajne sencelaj kaj sendirektaj inter spontanaj kaj malpli kritike kontrolitaj respondoj,
eble edukantoj provis penetri, eventuale, la subpremitajn suspirojn aŭ sopirojn,
ne ĉiam konatajn de la protagonistoj mem, nome de la aspirantoj.
Iun tagon sin materiiĝis antaŭ mi mia patro: li venis vidi mian envokiĝon
kaj laŭdi mian fidelecon, ne forgesante enŝovi: “kiu divenas la estontecon?
ankaŭ la montoj ŝanĝas konturojn!” kaj aldonante, ke eventuale li pretas min
reenkonduki hejmen: tie, en la bieneto de li ĵus luita kaj ekfruktoporta per duono
per la mono pergajnita en Germanujo kaj per amikara kunlaboro, bezonatas
fortikaj brakoj “ĉar ni jam estas bienula familio”, laŭ liaj emfazaj esprimoj.
Nur poste, kiam li jam foriris, malkvietiĝo invadis min: mia patro, do, opinias,
ke nur intenco religiuliĝi rajtigus plugastiĝi en kolegio kaj, alikaze, li senpene
pretas min vidi rekrutita por la milita fronto! Ĉu mi iam kuraĝos lin informi
kaj seniluziigi? Krome: ĉu por mi la bieno aŭ por mi la eksterlandaj militaj
kampanjoj, el kiuj pli ol unu jam ekŝrumpas?
Pri la bieno li paroladis preskaŭ ravite kvankam ĝi disponigas al bienistoj
nur kampojn kaj stalon ĉar la hejmo, jam tro kadukiĝinta, devas atendi la postmilitajn
riparmaterialojn. Bonŝance, li haste aldonis por malfajrigi mian ekmiron,
la malnova hejmo najbaras preskaŭ kuntuŝiĝe kun tiu biena.
Kial li antaŭtempe revenis el Germanujo? Ĉar la aliancaj bombadoj oftiĝis
38