LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
Iun vesperon ni, mi kaj Albina, renkontis ĉe la kluba sidejo novan vizaĝon,
novan kolegon al kiu ni pretis doni kuraĝon kaj helpon por la reordigo de liaj
pensoj kaj sentoj. Jen lia historio rakontita de li senvuale.
Malkovrite de kelkaj paroĥanoj en kaŝitaj kunvivaj rilatoj kun fraŭlino,
kun kiu jam pretigis sian geedzan destinon loka junulo, li devis forlasi la lokon
kaj atendi, en Milano, la amatan edziniĝeblan, al li ĉi-foje, promesitinon kiu, tamen,
ne venis kaj solicitita de li ne respondis ignorante promeson kaj novpromesiton.
Jen homo, trideksepjara, senlabora, preskaŭ senmona, malorde vagante en
la plej profundaj sentoj, malŝatata de sia origina familio kiu, el venetia kampara
trimilanima vilaĝo, invitis lin ripare cikatrigi la malfacile sorbeblan honton.
Li akceptis gasti ĉe ni sukcesante post du monatoj trovi, helpe de ĵurnala
anonco, dungiĝi kiel leterportisto ĉe privata firmao. El la solviĝintaj problemoj
de laboro kaj de hejmo emerĝis impete la alia: tiu de la kreiĝo de propra
familio. El la suferita seniluziiĝo, tamen, plu restis en li spuroj de malestimo
pri si mem kun emo ekscesi ĉe kontaktoj kun aliseksaj personoj. Li sin turnis
al svatanoncoj en gazetoj per nekomuna esprimo (Ĉu troveblas fraŭlino inklina
korespondi kun tridekokjarulo reveninta el gravaj superitaj elreviĝoj?), ricevante
plurajn pozitivajn respondojn kiuj sekve preskaŭ fatale interrompiĝis
kun lia pli kaj pli granda reenfosiĝo en nesuperitajn blokantajn memsenvaloriĝojn.
Pasis du jaroj kiam ĝuste en mia hejmo kreiĝis la... svatiĝo: propre, li venis
min viziti ĝuste kiam mia edzino estas konversacianta kun onklino, dudekokjara
siavice elementlerneja instruistino, de bazlerneja infaneto de sia klaso. En la
konversacion mi antaŭenigis ankaŭ la novan gaston, aludante, iom senmezure,
kaj simplaĉe laŭ mia edzino, ke el ilia soluleco, eblas amikiĝo, kaj, pretekste,
ni lasis la du en soleca konversacio. Samvesperon la du rapidis kune nesti,
post unu semajno ili anoncis sian intencon pare kunligiĝi, post du monatoj ili,
kunigante siajn malmultajn aĵojn, komencis kunan novan, klubane solenatan,
vivon. Geedziĝo, filoj, kaj nunaj feliĉaj geavoj de tri nepinoj, kiuj min nomas
onklo. Kiom da problemaj, koraj kaj ekonomiaj, baraĵoj forigas ŝajnfrivolaj
instruistinoj!
De tempo al tempo kun Albina mi iris pasigi duontagon ĉe konventoj kie
eblas renkonti iamajn kaj neniamajn kunulojn: la konversacio riĉigis niajn
mensojn simpatie partoprenantajn en iliaj apostolaj verkoj.
Iuj el tiuj miaj kunuloj volis partopreni en ceremonio funebra pri miaj patro
unue kaj patrino baldaŭ poste. Ili, vere, venis viziti plurfojojn la malsanulojn
kaj levis min el nova stranga timideco aŭ psika bloko: por miaj gepatroj
296