LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
Jen, vere, la trajno. Avinjo senurĝe provas suprenirigi el la relnivelo la
puŝĉarumon; sed la rado ne superas la obstaklon de la dudekcentimetra niveldiferenco;
ŝi reprovas alvokante Marian kaj Sanktulojn. La tria, la kvara malsukcesoj
urĝas mian avinon peti helpon per vokoj kaj krioj ĉiuflanke adresitaj;
sed neniu aŭdas ŝian voĉon, oni povas aŭdi male la insistan eltrajnan skrapan
fajfadon. Ŝi reprovas ankoraŭ per pli energiita puŝo: nenio! Ŝi tiam forlasas la
ĉarumon al la neevitebla destino, ŝiaj brakoj provas min elĉarumigi por min
brake forporti; sed mi, senvole frapita ĉe la vundita piedo de ŝia senspira hasto,
ekploras plenvoĉe: ŝi instinkte min rekuŝigas en la ĉarumon kaj ĵetas la okulojn
lastespere manlevante al lokomotivo... ankoraŭ fajfanta sed jam haltiĝanta
ĉe niaj ŝultroj.
El la trajno eliras la lokomotivestro kaj biletkontrolisto por helpi kaj kvietigi
la korkrevon, kiu lasos longatempe senvoĉa kaj senkolora mian avinon.
Alia sufero impregnis mian animon. De longe mi persvadis Albinan, ke ni
vizitu virinon kiun iam mi eble pormomente konjektis igi mia edzino kaj ĝuste
ĉi tion tutanime la ulino esperis, eĉ tio plenĝoje efektiviĝis por ŝi unika vivcelo;
sed kiam ŝi ekkomprenis, ke miaj okuloj kaj koro ekdirektiĝas al alia
destino, ŝi kaŝis sian elreviĝon perdante la forton plu komuniki kun mi kaj
kun siaj proksimuloj.
Ni konatiĝis hazarde, mi haltiĝante ĉe benzinstacio, ŝi manpuŝante biciklon
je la dekstra stratmarĝeno, eble por eviti la riskojn de aŭtotrafiko, en tiu ĉi
punkto vere kaosa. Startigante la motoron, mi devis ŝtopi la aŭton ĝuste sur la
blanka linio antaŭ ol oni enmetiĝas en la straton en tiu momento trafikstopita
ĝuste ĉe mia maldekstra flanko: ŝi, je malmultaj metroj de la aŭtomobilo, devis
haltigi siajn paŝojn preskaŭ kontaktante la maldekstran flankon de la impertinenta
abrupta baraĵo, ĝuste je du metroj de mi. Mi tuj profitis por rigardi
la virinon, eble fraŭlinon, sporte vestitan kun helbruna hararo, iom ondumita:
tiom sendelikate estis la gapado de miaj okuloj, ke ŝi mallevis la siajn serĉante
objektojn sur kiujn ilin defende deturni. Ŝia embaraso tamen daŭris malmulte
ĉar, fikse ŝin rigardante mi el mi lasis fluti la kontaktigajn vortojn: “Ho feliĉa
maldelikateco! Mi profitas por kontempli ion plaĉan. Espereble, la trafiko
haltigos nin ĉi tie longatempe!”.
Ŝi duonridetis apenaŭ vangruĝiĝante kaj softe mallevante la okulojn, sen
elmeti la vortojn kiuj certe premis por eliri. Ankoraŭ reciproka rideto, kaj miaŝultre
hupetas aŭtomobilo postulanta liberan vojon.
Tujpost la unua trafikcirklo, je ducent metroj, mi volis atendi la biciklantinon
por ŝin revidi kaj repreni la ŝercan paroladon. Ni konversaciis ĝisvespere.
371