LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
santa, obscena vizio. Eĉ senpensa sendormo ne eblas ĉar okulo kaj orelo
zorge atentas percepti kion ili ne volus, nome penaj movoj kaj lamentoj de la
filino, aŭ rekrei kaj gardi la kvieton ebliganta la dormon de Albina, kiu tamen
subfosas en senreago sian angoron por ne pliakrigi la mian.
Prizonulo en la amaso da senordigitaj psikaj renversaĵoj mi pasas de unu
ekstremaĵo al alia: la devigo eksciti esperon ekkunvivas kun surda sinteno rilate
Dion. En senregule regataj protestaj reagoj mi malkovras, ke mi pretas ŝanĝi,
se eblus, la konsiston de Dio mem. Eĉ miaj vortaj aludoj ekesprimas neakcepton
pri diaj tiukazaj decidoj. Albina komprenas mian osciladon inter espero
kaj surda riproĉo al Dio.
“Via Dio, ŝi bedaŭras, ŝanĝas vizaĝon. Lin vi balancas el beno al malbeno,
el laŭdo al mallaŭdo!... Se Li intencas nin beni, via aktuala ribela sinteno
forigas lian intencon. Ĉiukaze ni scias, ke la preĝo neniam vanas kaj vi,
foje preĝas, kvankam duonpaŭte”. Evidentas, ke ŝiaj rimarkoj ne naskiĝas el
korŝtoneco, kaj ankaŭ intuiciigas kaŝitan, nune renoviĝantan praktikan vivkoncepton,
kiun mi, male, provas submeti al senelireja ĉantaĝo.
Reale, iom post iom, en miaj mensaj “kunsidoj” kun Li malfacile distingeblas
la preĝo disde la ironiaj paroladoj aŭ ne vualitaj riproĉoj. Jen la pensoj
plejofte okupantaj mian menson konfekciitaj de mia ribelemo kiel venĝa kompenso,
foje furioze kaj sennuance, registritaj en taglibro: “vi, ho Dio, kreis la
doloron, vi satiĝas de la homa doloro, vi vin pravigas per la promeso de via
amo dum vi enfosas homojn, ni al vi redonas integra la universan kreitaĵan
ploron. Via amo tretas la adresitojn de tiu amo”.
Foje angoro igis min krii, ke li estas cinika. Kaj sfinkso ekfariĝis antaŭ mi
la nedeĉifrebla nova vizaĝo de Dio.
Al perdiĝo la poezieco de la, bildige karesitaj, kaj preskaŭ kontaktaj, jamaj
pensa-koraj renkontiĝoj kun Li!
Ĝuste tiuj ĉi tamen reelmergiĝas en la memoro.
Kaj en tiu valo de deprimo, estis daŭre, tragikkomike, pardonpeti tra intima
ribelo, aŭ ribeli tra sinceraj pardonpetoj.
Tamen en anima angulo mi ne tute malfajrigis la kunekziston de la certeco,
ke Dio en Kristo rivelis la venkon kontraŭ la morto, ke la mistereco de la doloro
ne detruas la klarecon de la dia amo, ke la mistereco de la eksufero koncernas
nur la kialojn de la diaj dispozicioj aŭ la homajn komprenojn pri Lia
agado, ne la celon de la dia konduto, kvankam ĝuste tiu celo ne tute plaĉis al
mia volo pretendanta havigi al si tujan feliĉon aŭ eksenmaskiĝon de la kriterioj
de la diaj decidoj. Sume, tiuj disŝiritaj pensoj estis, mikse kun malinklinoj, kiel
399