LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
terbatalita praktike ankaŭ en tiuj ĉi lokoj. La soldataro itala kaj aŭstra, forlasinte
la lokon, forlasis ankaŭ multe da utililoj.
Kaj tiel la postan tagon, sur la kapo de mia amiko, tremante mi ronde kaj
larĝe nulrazis la supron de la kapo lasante nur kapmeze tricentimetran cirklan
harstrion kun sube denove zonnulrazita ĝis harfino. La similon la amiko redonis
al mi. En tiu momento tonsuro, malŝate masakranta nian junulan kaphararon,
jam nekonebla post pli ol kvardek tagoj de vaganta vivo, akiris sian originan
franciskanan formon kaj signifon: signali reciproke al la samsignatoj kaj al
la mondo, ke tiamaniere oni rezignas, ŝajnante tamen regresantoj, ĝuste mondumecon.
Ĉiun dimanĉan matenon la pastro portis al ni la Eŭkaristion, ĉar daŭris la
risko esti malkovritaj kaj disrumpetitaj de la scivolema, kaj foje malprudenta,
popoleca babilademo, kies voĉoj kaj sonoj plezurige alvenis al ni de la antaŭa
placeto. Bonŝance, nin vizitis ankaŭ la du konventaj kvestantoj portante al la
pastra domo nutraĵojn kaj vestaĵojn kaj longajn babiladojn kaj… humuraĵojn
ĉar el tiuj du fratuloj ne mankis spritaĵoj ŝpruciĝantaj el konstanta ilia gajeco
Tio tial permesitis, pro la ĉeesto de la du fratulaj kvestantoj, ĉar la voĉbruaĵoj
kaj la festaĵoj estus atribuataj, ĉe scivolemuloj, al la festekscita gastaro. La
konventanoj tamen kunportis la novaĵon, ke neniu nova koncernas nin, krom
varma patra beno de la superulo.
La okan de decembro, tagon dediĉatan al tre Sankta Maria, ni decidis transiĝi,
el tuttempa restado en dormoĉambro, al la kuireja ĉambro por studi kun
iom pli da malfrosto. La vetero splendis kaj la frosto pliiĝis dum la persona
provizo de vestaĵoj staras tuta sur la respektiva korpo, aparte la mia, ĉar pro
malbonŝanca misgvido mi ricevis nur katunaĵojn: el tio mia ĉiama malvarmuminta
stato. La pastro ankaŭ konsentis, ke lia maljuna fratino hejtu kameneton
ĉirkaŭ kiu ni sidiĝu, kondiĉe ke neniu el ni du aliru al la pordo kiam ĝi sonoriltrilas.
Rehejmeniĝinte, vespere, li ne preteriris la rutinan frazon “dum ĉio
iras glate, la tago, kiu nun pasis, kion al vi gajnigis?”. La rutinemo celis nur
transdoni lian pasion por la studoj, sed al ni ne domaĝis, ke li kontrolu kaj helpu
nin kritike diskuti pri la lernitaĵoj.
La enuon de tempo al tempo rompis aviadiloj returnantaj pro la sama afero.
Ne vidante la foran ponton sur la rivero Tagliamento ĉe Venzone kaj imagopove
plilongigante la linion de la malproksima rivero, mi sukcesis kalkuli
la eblajn rezultojn de la bombeksplodo el la siblabtempo kaj intenso kaj brutipo
de la klakego. Se aviadiloj ne traflugos la ĉielojn laŭ pluraj sinsekvaj tagoj,
tio signifas, ke la ponto estis certe trafita; revenante samtage aŭ la postan ta-
116