LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
ellasis:
”Se vi atendas ankoraŭ iomete, vi farus kiel la sinagogestro Jaros kiu obtenis
pri sia filino ne sanon sed resurekton! 1 ”.
Surprizite, defunde mi lasis burĝoni humila inklino al la Dia volo. “Liberigu
min el doloro, sed fariĝu via volo”. Ĉu cedo pro nepotenco aŭ kora allasiĝo?
Mi ne volis tro analizi tiun dubon, por ke ne estu malkvietigita la nova
eksinteniĝo kiu estis trapasanta mian enon, post nelonge tamen dementita, furioze
dementita.
Ke reeĥas funde de ĉiu kredanto senkredulo aŭ klopodanto muldi Dion laŭmezure
de sia deziro, kiel mi ĉiam opiniis, nun tion mi en mi konstatis: denove
mi provis, per erupcioj de ironiaĵoj, fleksi Dion al mia deziraro: ke li prirezignu
siajn pretendojn, siajn planojn, sian nepenetreblan diecon, ke mem fariĝu
pli homa inter homoj! Ke li ĉesu krei por malkrei.
Ĉu estis tiuspeca la tento per kiu kribriĝis ankaŭ Kristo? En mia taglibro,
malfermita eble por krei en mi iluzion de ordinareco kaj malgrundiĝi el aktualaĵoj,
mi registris la subliniajn pensojn. Jam en la kolegiaj tempoj mi trejniĝis en
la distanciĝado de tristaj eventoj per momenta kompleta pri ili vola ignorado.
“Estas kiu venkas la tenton (nome kulpige entiri Dion kaŭzo de tristaj aferoj)
tuj ĉe la komenco, kiel Jesuo; estas kiu faras el ĝi sian flagon kiel Satanistoj;
estas kiu cedas al ĝi de tempo al tempo kiel Giacomo Leopardi (Ĝiàcomo
Leopàrdi) kaj Eŭgeno Montale, estas kiu baraktas, eĉ dum mallongaj momentoj,
inter jes kaj ne. Multo el tio kadras ateismon de nepovanto kohere kompreni
kiu logiko gvidus la vivon kiam ĝuste ĝi efektas senracie destinita kaj
sencela, aŭ ateismon de volanto, ke la vivo havu celon senombran, kaj de klopodanto
krei al si novan brilan celpunkton ignorigante aŭ bataligante kontraŭ
Dio, perceptita kaŭzo de sufero aŭ mensnebuliĝo. Se iu alvenas al tiuj
deziro kaj klopodo, tiu ĉi povus eniri en senton de kontentiĝo kaj de sindediĉo
kaj amo al la homaro kaj povus sin juĝi logikema kaj engaĝiĝanta pli ol la
supozita Dio mem, kiu nepre ne plu necesus, eĉ perturbus la korektan ordon
de la mondrigardo. Sed en tiaj impreso kaj agado oni miksas du problemojn
kaj atribuas al unu la trajtojn de la alia. Kian celon Dio proponas al la unuopa
homo? Problemo jam solvita: alveni, kiel al unika feliĉofonto, al la eterna vidalvido
pri Dio mem. Treniĝante tra kiuj vojoj? Problemo neniam solvebla
ĉar mistera punkto, kiu tamen ne detruas la klarecon pri la unua. Ne detruas
1 Sinagogestro (laŭ Marko kaj Luko), aŭ nur eminentulo (laŭ Mateo). Kutime estas legata la
Luka evangelia raporto (Lk 8, 40-56). Dum la patro estas, for de sia hejmo, peteganta Jesuon,
venas novaĵo, ke lia filino jam mortis. Tiam Jesuo, pliposte, ne sanigos malsanulinon, sed resurektigos
mortintinon.
404