LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
ĉe akumuliĝo de eventoserioj pravigataj de neniu interna neceso: homo eksaltis
en la ekziston kaj daŭrigas vivi malgraŭ ĉirkaŭe de li ĉio aspektas hazarda:
la distanco de la tero al la suno (kiu povus esti nek pli granda nek pli malgranda,
alie la vivo nek enŝaltus nek rezistus), la teraksa kliniĝo kun siaj rivoluoj
(kiu ebligas la sezonalternon kaj pluan loĝeblan spacon de tera areo), la ĉeesto
de atmosfero ktp. Ĉu tio, tial, ne postulas ordiganton?
Sed enirante, plibone perdiĝante en la komplekseco de la astronomio kaj
de la fizikaj leĝoj, ĝuste tia komplekseco ekŝajnis al mi troa, neregulebla eĉ
por Dio mem! Nun por la harmonio de la universo ŝajnas sufiĉi la nuraj naturaj
fortoj! Ia obstina rezisto, eble kaŭzita de la malfacileco ĉe iuj scienculoj
vidi la ĝeneralan celismon en naturo, kontraŭmetis antaŭjuĝajn raci-sciencajn
konkludojn rilate la universan harmonion.
Ironie pri mi kelkfoje mi konkludis:ĝis la harmoniigo koncernis etajn(!)
aferojn la harmoniiganto estis postulita, nun kiam la fenomenoj malsimpliĝas
ĉe la homa menso, Dio ne plu bezonatus!
Kelkiom da peno, instigante mian menson per la principo, ke se kaŭzo estas
bezonata en minimumaĵoj, eĉ pli tio estas postulata en maksimumaĵoj, mi
elspezis por kvietigi ankaŭ mian animon. Je studa kontakto kun kelkaj filozofoj
engaĝiĝintaj kontraŭ la ekzisto de Dio, mi provis repuŝon miksitan kun io
da fascino: la ateismemuloj kuraĝaj kaj subtilaj disertaciantoj!
Subtile ronĝetis el angulo de la memkonscio ironieca demando: ĉu vi montrus
tiun intereson kaj mordemon koncerne la ekziston kaj ĉeeston de Dio, se
vi ne renkontus personojn dubemajn aŭ fascinitajn de nekredantoj aŭ profesie
enviciĝantajn por la demonstro, ke Dio ne ekzistas?
Entute: ĉu mia sindoniĝo al Dio vera konkludo de mia racio aŭ nura partopreniĝo
en profesia memkontenta tasko? La respondo ne lasis dubojn pri mia
konvinko kaj pri la prezentebleco de la motivoj altirantaj al la kredo, sed, fortikigita
de persona postulo ke, en la kredo-afero, la volo kredi postvenas la raciajn
konkludojn de la racio, mi devis plurfoje retrakuri la argumentajn trairojn
pravigantajn kaj postulantajn ke Dio ekzistas.
Alia subtileco ne malpli insida konsistis el tio: sendepende de lia ekzisto,
ĉu vin intervenigas, en la defendo de la Dia afero, via porreligia profesio aŭ iu vera
amo al li kaj al la homoj laŭ lia ordono?
La prikonsciencaj kaj prianimaj ekzameniĝoj neniam feriis!
La lasta tasko de tiu periodo rilatis al gvidata esplora serĉo pri la plej aspekte
kontentiga kaj, do, plej facila inter la antikvaj kaj vivaj religioj. Post
longa analizo, la klerikoj estis taskitaj esprimi sian opinion pri la origino kaj
169