LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
cite reduktante ĉion al simpla komunio per pano kaj vino kun preĝoj dum ordinara
vespermanĝo devestita je religiaj implicitaĵoj, plej laste la preĝoj fariĝis
pripolitikaj konsideroj ĉiam kun kontraŭekleziaj fendoj. La transirojn de unu
stadio al alia li sukcesadis igi preskaŭ nepercepteblaj kaj kvazaŭ postulitaj de la
partoprenantaro mem. Li, aspektante paroli al jam konvinkitaj personoj, decide
tiklis, por ke ni igu nia la doktrinon, laŭ kiu Jesuo propagandis por la homa memelaĉeto,
ne alidirektante la homan alvokon al liberiĝo. “Fakte, la doktrino de
Jesuo kongruas kun la arketipo, je kiu formiĝis lia persona historio, de memliberiĝo.
Ĉio tio harmonias kun la politika mesaĝo de la origina marksismo kiu
emigas al memliberiĝo eĉ ene de la opresema burĝa socio”. Ekis tamenoj, obĵetoj,
kritikoj. “Se Jesuo Kristo estas nur tio, li ne havas valorflankojn: ni ne bezonas
lin! Ni jam havas modelojn kaj flagojn pli proksimajn kaj vivindajn!”.
Kreskis nemalvasta reago, el kiu la definitiva movadskuo.
El si mem pano kaj vino, materiaj ingrediencoj per kiuj komunie konfekciiĝas
la katolika meso, taŭgas, certe, por simboli fratan kunvivadon kaj la kristaj
vortoj povas certe koheri kun memoraĵo, interhoma amikigilo, solidarecdeklaro;
sed por sin firmigi ekskluzive sur tiaĵoj oni devas supozi mitigon de la bibliaj
kaj tradiciaj tekstoj kaj kuntekstoj, forblovante la historiecon de Jesuo
Kristo kiel mesaĝinto de Dio pri Dio.
La reagoj al tiu, laŭgrade taksita fia, provo, trenis ankaŭ min en la tenton
batali la grupon por ĝin dispecigi ignorante ĝian destinon; sed Albina altruisme
persvadis samideanojn, kaj tiel ankaŭ min, ke kuna efika reago liveriĝu en la
grupo, avantaĝe de la grupo. La reago, flanke de multaj, publike eksplodis, kvankam
malfruigita de la fakto, ke la instiganto iam estis unu el la plej solidaj
abutmentoj de la movadaj aktivadoj, kiam la penso de la elstarulo plastikiĝis
en la redukto de Eŭkaristio al simpla amikada kolektiva liturgistila tosto, preterlasanta,
ĉar takseble dependantajn de la tempospuroj, la koncernojn de la
forofero kaj de la reala ĉeesto de Kristo. La lasta ceremonio preskaŭ tumulte
interrompiĝis kaj kun tio oni plikonsciiĝis pri la jam suspektita strategio “per
kiu li provis pavimi la vojon al la nekredemo”. Verŝajne li opiniis, ke eblus
plua sekularigo en mondo jam tute sekularigita kiu ne povas allasi gloron
samkiam ĝi povis fari kun la pioniroj de sekularigo.
Baldaŭ post li eklipsiĝis el la grupo enirante plentempe kaj plenpage la organizajn,
tiam tute kontraŭreligiajn, strukturojn de la kompartio.
Ne ĉiam ekspastriĝintoj havas tuj bonŝancon kaj sufiĉe liberan elektokapablon,
eble pro manko de distanco inter la decido sin forlasi al deziro longatempe
subpremita kaj ĝia kontentiĝo. Tion ĉi oni vidu el la sekva okazintaĵo.
295