LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
mem kvazaŭ tiu ĉi estus la normo aŭ la socio ofendita kaj kondamnanta; kaj li
samtempe ĝojas ke mem ekkomprenas ke ankaŭ tio ne estas kristana pento.
Fakte li estas eniranta en la alian plikorektan vojon de la kristana pento, kie la
dia vizaĝo estas ame atendanta.
“Se en ĉiuj antaŭaj animstatoj Dio ŝvebis fore, preskaŭ seneĥa, preskaŭ
sen patrecaj trajtoj, nun fulme prezentiĝas ĝuste tiu vizaĝo, ĝuste kiel li jam
eksentis. Pentosento, fakte, estas alia afero, pli simpla, pli liberiga, pli mildiga,
pli proksima al Dio, kaj fora el la egoismo de aliaj sentoj de rimorso aŭ de
kulpo aŭ de naŭzo pri si. Nun li vere sin allasas al kontricio kaj el lia intimo
eksplodas: “Deŝiriĝu ĉiu vanto kaj foriĝu la nekristanaj senfruktaj bedaŭro, rimorso,
kulposento: foriĝu kaj lasu lokon al la kristana pento. Mi kontricias kaj
falgenuiĝas por rekompenci Dion kaj proksimulojn kaj siblas: “Patro, pardonu
al mi, mi faris antaŭ vi tion kio ne decas, kaj ne indas stari ĉe vi...”.
Pento do: bedaŭro pro ofendo al la Patro kun deziro esti pardonata por reakiri
la filan konfidencon kun Li”.
El tiu noveleto devus elstari la diversaj maskadoj aŭ trompaj similaĵoj al
la kristana pekosento; sed el la publiko venis peto, ke mi pli ekspliku ĉar tio
ne senpere klaras kaj la konturo de la problemo perdiĝas laŭvoje. Kion mi faris
distingigante la diversajn animstatojn pere de respondoj al akorde preparitaj
demandoj de miaj kunlaborantaj kunuloj. La komuna multbranĉeco de
la koncepto “pento” fine iel lasis grundiĝi la unikeco de la kristana pento, kiu facile
konfuziĝas, ne ĉiam malruze, kun kulposento kuracebla per rezonado aŭ
page sur la sofo de psikologo, dum la pekosento rilatas rekte kaj ekskluzive al
Dio, kvankam foje ambaŭ kunvivas.
La prelegon verkovoste markis la studdojeno erudite resumante kaj rekonvorte
distingigante la diversajn falsajn, pro nekristanaj motivoj, pentojn, kaj aldonante
iom misterece: ”Klasikaj distingoj inter kiuj iam necesis maljuniĝi por saĝiĝi,
nun tiun saĝon oni heredas el la kromozonoj!”. Kaj fini paroladon per:
“Ankaŭ por studdojeno estas “Non sine labore carmina” (Ne sen peno la poemkantoj
el Catullo)
Ĉu laŭdo, ĉu aludo al mia pretenda, kaj iom snobisma, novemo? Ĉu oblikva
maniero por ne ellasi takson rilate la prelegon kaj respondaron? Mi decidis
analizi pli poste ĉu tiuj vortoj havas kaj kian sencon. Ĉiukaze la ĉeestantaro
aplaŭdis longe kaj ne malmultaj profesoroj konsentis kun mi; kaj famo pri
tiu ĉioscianteto ekeĥiĝos tra la konventoj, sed kiam tio ne povos min plu ĝojigi.
Kaj ŝerccele iuj, tuj post la prelego, min epitetis “la nova Donĵuano”.
178