LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
naleco tia, ke ĝi metas en sintonion kun la aliaj ĉar ververe humana. Tiajn vidpunktojn
mi subtenis, kaj detale priskribis, en taska eseo liberteme ĉefelektita:
ili tiom plaĉis, ke oni min spontane elstarigis lidera fakulo ankaŭ en tute aliaj
aferoj!!
Ĉe miaj kunuloj, sume, rezonaĵoj kaj teoriumaĵoj tiaj faktoris por mi, almenaŭ
en unuaj momentoj, kroma konfirmo pri mia esplorkapablo pri inteligenta-psikaj
malkovrendaĵoj! Psik-spirit-analizanto! Kun invito pluuzi la arton.
Sed ni revenu al la religiula vivo al kiu oni ligiĝas per votoj.
La votoj, per kiuj oni sin ligas al la konsekrita vivo, estas tri, el kiuj tutsupre
rangas, laŭ popola instinkta percepto, tiu de ĉasteco kun kiu ankoraŭ mi
mezuriĝis apenaŭ fantazie. La virinoj de mia horizonto materiiĝis nepre kaj
nure el literaturaj fontoj: Beatrica de Dante, Armida de la Jerusalemo Liberigita
de Torkvato Tasso, maksimume Laŭra de Petrarca (Petrarka), Lucia de I
Promessi Sposi (La Gefianĉoj) de A. Manzoni aŭ aliaj similaj aŭreolitaj je
sankteco duone deseksigita; sed tiaj ne agitis mian fantaziumon kaj sentumon.
Ne povis, certe, manki kontaktoj kun virino vera, sed tiom momentaj
kaj hazardaj ke senpene asimiliĝadis kun tiuj reelvokitaj de la literaturecaj virinoj,
kun kiuj mi mensfamiliariĝis kaj kiujn mi juĝis ĝis tiam kongrue kunviveblaj
kun miaj neklaraj idealoj. Sed, fine, ne eviteblas percepti, ke virino reala
havas korpon kaj moviĝojn altirantajn kaj ŝprucigantajn fizikan simpation
pretan breĉeti nesolidajn idealojn. Jen la okazo.
Iun dimanĉon, ĉiuj kolegianoj estis veturigitaj al vilaĝeca festo honore de
Sankta Antono. Ĉar la vilaĝo distancis kredeble pli ol dek kilometrojn, ni
vojaĝis tra l’ aperta kamparo per knarantaj kaleŝoj kaj kabrioletoj ĉevaltirataj
pruntedonitaj de niaj bonfarantoj kaj de tiuj ĉi gvidataj. Dek kvin miaj kunklasanoj
kun la pliaĝulo, kiu estis mi, alvojaĝis sur duĉevala kaleŝego kondu -
kata de mastro akompanata de du niaaĝaj filinoj, kiuj senĝene kaj gaje interbabiladis
kun ĉiuj, kaj ĉiuj kolegianoj samgaje korespondadis. Al mi bele efikis
resti kun ili kaj en la momentaj silentoj mi deziris, ke ili pluparolu ĉar sen ilia
voĉbruo la mondo estus, en tiu momento, malpli bela. Iliaj korpoj tuj ekeniris
en mian kompleziĝon, dum min ĉarmis ilia gajeco, ilia svelteco en la moviĝoj:
dum la balanciĝoj kaj skuadoj estigitaj de la malegala kampara vojo ne malplaĉis
al mi, sidanta flankeflanke, ke io de ilia vestaĵoj tuŝu min. Kaj kiam allasiĝis
okazo, mi ilin okulsorbis senmodere kvazaŭ altirita de belaĵoj neniel supereblaj.
Meze de tiuj sentoj, tamen, al mi ŝajnis, ke ne eblas amikiĝi aŭ nur amikumi
kun tiuj belecoj kaj ĝui ties komunikiĝo kaj konfido, kaj samtempe kohere
46