LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
prezenteblis senŝvite kompreneblaj.
Kutime la kontenton kaj ĝojon mi ekposedis el meditado, jam tro prokrastita,
el certecoj vekiĝantaj kaj ekprodukantaj siajn konsekvencajn efikojn. La
libroj de la mistikuloj, sur kiuj mi antaŭe nur libertempe krozis, kiaj majstro
Eckhart kaj ankaŭ Katarina el Sieno (centritala urbo), kaj rezervitaj por pli
bonportaj tempoj, kaj kun kiuj mi fine konatiĝis, ekscitis kaj samtempe gvidis tiajn
korelanojn; Estis dum porokazaj rendevuoj kun amikoj, ke mi suspektis,
ke je mistika krizo povus esti etikeditaj miaj jamaj sinteno kaj interesoj: el tiu
suspekto naskiĝis esprimo pli akceptebla, kvankam ne tute vera kaj ne tute falsa:
nome ke tiu mia religia sperto pliobjektive defineblus “religia fervoro aŭ renkontiĝo
kaj plena mergiĝo aŭ kunlimiĝo kun la esenco de la religio”.
Miaj okazaj interparolantoj pri tio, foje, supraĵe konfuzis religiecon kun bigoteco:
dum la unua esprimas virton kaj do ne povas suferi je ekscesoj same
kiel la sano (ĉu imageblas persono tro sana?), la dua reflektas religiemon eksterreligia
kaj transreligia, tial kontraŭreligia ĉar limiĝas kun io blufa. Multe
preĝi aŭ paroli pri Dio povas esti religieca aŭ bigoteca, ĉio dependas de la stilo
kaj la celoj kaj konceptoj pri Dio kaj pri lia efekto en la mondo kaj lia imagita
disponebleco al la homaj preĝadoj. Eventuale bigoteca povus esti la konvinko,
ke tiu mia gustumado pri Dio esprimus la tutan religiecon eblan, ĉar,
male, Dio ŝajnas foriĝi dum la suferstato kaj kora sensento, laŭ avertoj de mistikuloj
kaj kiel spertos ankaŭ mi.
En tian mian fervoron aŭ dolĉan menslaboron pri Dio eĉ la kreaĵoj, la franciskanaj
kreitaĵoj, laŭ la Kantiko de la Kreitaĵoj de la Asiza Sanktulo, enmiksiĝis
per sia ampleksa beleco kaj harmonio. Eĉ naturo, kiu en la pasinto elstaris
je miaj okuloj precipe per sia krueleco fagocitanta ĉion kion ĝi enekzistigas
kvazaŭ ĝi estigu por havi kion forbalai en neniejon, nun akiras konsolitan aspekton.
Ĉio ĉi naskis en mi senton kaj konduton en partopreno de komuneco
de sensacioj kun ĉiuj kaj ĉiuj aĵoj dum la tempo ekdifiniĝis eterne senkomenciĝa
kaj senfiniĝa.
Albina konsentadis sed samtempe prudentigadis tian ardon dirante, foje, ke
mi tro kontentiĝe komisiiĝas speguli Dion kiel ombron de ĉiu persono!
Tia dolĉa fervoro, kiun mi iom superrigarde pritaksis enmemiĝo en Jesuon,
iom post iom malintensiĝis kaj “malpufiĝis”, kiel mi memdiris poste, lasante
tamen pri ĝi daŭran dolĉan memoron. Eble necesus, ke tiaj novaj inklino kaj
sperto estu flegataj per spiritgvidado; sed survenis aliaj novaj interesoj kiuj, kvankam
el si mem ne tute disbranĉigantaj, tamen dislokis senloken, antaŭe momente
kaj provizore poste preskaŭ definitive, tiun spiritualecstaton, el kiu plu restis
352