LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

More documents

Recommendations

Info

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem rigis elspezante nekalkulebrajn energiojn?”. “Ek al, ni pluplugu. Kie ni haltis? Ne timu: nenio perdiĝos se farita purintence kaj viakunlabore”. “Ho, jes! Mi neniam rajtis timi. Ĉu ni remeroros niajn babilaĵojn pri la gardanta anĝelo? ĉar ni havas anĝelon sur ni!”. “Mi certas pri tio, sed tiu ĉi anĝelo, havas sian metodon, sian konduton, siajn misteraĵojn mirigantajn kaj jam kutimiĝintajn al mia adaptiĝritmo... Min skuis liaj/viaj streboj min serenigi”. Ankaŭ Elvira, laŭ Albina, en tiu ĝoja stato, akiris la formon kaj vizaĝon de akompananta anĝelo en dialogo kies revida saluto konstante reviviĝas ĉe la tera patro, kaj certe tiu konvinko originis el la insista konsidero, ke inter Ĝino kaj Elvira daŭre ekzistas perilo laŭdezire interkomunikiga: same kiel la fadeno de kajto, li diradis per elsperta metaforo, laŭ kiu, kun la venteto favora, infanaĝe li iam sendis paperajn mesaĝojn al la kajta supre svinganta korpo mem. Tia perilo estis Dio, al kiu dum matena duondormo li (tio troveblas registrita en lia taglibro) intense ripetadis, per silento aŭ duonvoĉe kaj superante la honton pro la apenaŭ estingitaj ribelaj juĝoj kaj akuzoj kontraŭ la sama Dio, sian kontentiĝon pro ties ekzisto kaj ĉeesto. En tiu stato la sepdekkvinjara maljunulo trovis okazon por ŝerceti kun amikoj. Ne tro tamen pro tio, ke en lia memoro ankoraŭ ĉeestiĝas kiu multe suferis. Tiam Ĝino ne retenis babilemon kaj simpatiemajn rilatajn signojn kun personoj kaj ree akceptis la kutimajn volontulajn taskojn, eĉ se nur de anstataŭo, por ĝisdatigantaj kvazaŭlekcioj: en propraj fakoj, literaturo greka-latina kies belaĵojn li kapablis kontentige kombini en siaj prireligiaj komunikeblaj scioj, kie la fluo ŝajnis neniam halti. El li ankaŭ reeliris la kapabla kaj senŝancela verviganto de renkontiĝoj kaj distraĵoj por la malplijunaro aŭ “avanaro”. “Indas ke mi ripetu, preskaŭ laŭvorte diradis Albina, lian allogan improvizitan konversacian sintezadon kun kleraj homoj: “Kiu pli mistraktata ol Dio? La jarcento kiu antaŭ ni fuĝas estis jarcento kiu en multaj el siaj influaj kaj disvastiĝintaj filozofiaj movadoj, pretendis forstreki la spacon de la kredo, malpermesi precize la eniron de Dio en la menson kaj koron de la homoj. Fakte, laŭ la materialistoj la transcendo estas nenio pli ol iluzio, kaj laŭ la pozitivistoj Dio estas neutila hipotezo, laŭ la idealistoj la kredoveroj estas mitaj alproksimiĝoj el kiuj filozofio eltiradas la racian kernon, laŭ marksistoj, la aferoj pluiras trans tion ĉar, laŭ ili, Dio estas nek iluzio nek mito nek neutila hipotezo: Dio estas pliekzakte alienacieca opreso, kies kaŭzojn oni devas elradike eltranĉi ĉar, krome, religio estas la 420
La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem rifuĝo de la opresa kreitaĵo, la koro de senkompata mondo kaj ĝi estas la opio por la popolo. “Obsedan tutmondan nevrozon” volas vidi freŭdistoj en la religio. Kaj samtempe la ateista frakcio de ekzistencialistoj faras el Dio dialektikan nesencaĵon dum iliaj kontraŭuloj, la strukturalistoj, puŝas Dion inter la fabelajn neniaĵojn. Kaj puraj kontraŭsencoj estas, laŭ neopozitivistoj, ĉiuj kredasertoj kaj metafizikaj propozicioj aŭ nur materialo por psikanalizistoj. Por liberecemuloj, eĉ la nocio pri Dio sklavigas la homaron! Por postmodernismemuloj Dio rompus la absolutan memstarecon de la homo... Ni iru laŭdi Dion por ke Li estu ankaŭ la plej amata, krom la plej fantasmagorie neata”. En tiu reviviĝa psikostato evidentiĝis, ke la fandiĝo kun la animo de Albina rekreiĝis senrezerva ĝis la minimumaj etaĵoj kaj senteroj, tiom, ke li kutimis, reeĥante versojn de Cesare Pavese 2 , kun malsamaj tonoj sed kun la sama sentuma intenso, ripetadi adresante Albinan: “Pro amo viaj amoj fariĝis miaj amoj!”. Tiujn du sepsilabajn versojn, kiujn li taksis “mistikaj kvankam remaĉeblaj”, estis preta prononci Albina kiam la humuro de Ĝino minacis ekakiri la krizan regresiĝon. Kvazaŭ estus ŝi la kaŭzo de tiu humurŝanĝo, ŝi apelaciis al tiuj versoj kaj karese ripetadis ĉar por ŝi tiun ĝojon, kiun la edzo elfosadis per rezonado, ŝi travivadis spontane, kaj eĉ sen paroli pri tio, dum siaj volontulaj servoj al ĉirkaŭuloj aŭ, pli ĝenerale, al proksimuloj, kaj ŝi havis la certecon, kaj, foje, la sensacon, esti ame servanta al sia Elvira kvazaŭpluvivanta. Ankaŭ ŝi tamen, foje, trovis impulson kaŝi kaj bridi la ĝojan fluon pro la abrupta prezentiĝo, al sia memoro, de la infano/junulino skuetiĝanta per doloro aŭ perdanta kontakton kun la vivo. Tiuj versoj, kun siaj halooj sentaj kaj memoraj, rolis kiel lasta ilo por elnestigi Ĝinon el ondo de melankolio malebligante, ke ĝi refariĝu tristeco kaj muteco. Albina jam sperte konstatis, ke kiam li komencis intensigi interparolojn kaj komuniĝojn signifis, ke li eliras el tia stato; tion oni komprenus ankaŭ el lia revenanta emo karesi aŭ ame komplimenti la nepojn de siaj amikoj kaj kunĝoji pri ili, kvazaŭ la konscio pri la samo al li neita fine jam definitive fariĝus, krom eltenebla senperspektivaĵo, ankaŭ fonto de pli homa sentemo; iam, foje, tiaj ĝojoj de amikoj suferigis lin ne pro envio, tio estas pro bedaŭro, ke ili ĝo- 2 Piemonta verkisto kaj poeto (1908-1950), kies verkoj, aparte iuj poemoj foje originalaj pro formo kaj enhavo, multe influis la torinan kulturon. 421
Page 1 and 2:
Armando Zecchin LA HOMO KIU NE SUKC
Page 3 and 4:
La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 5 and 6:
Page 7 and 8:
Page 9 and 10:
Page 11 and 12:
Page 13 and 14:
Page 15 and 16:
Page 17 and 18:
Page 19 and 20:
Page 21 and 22:
Page 23 and 24:
Page 25 and 26:
Page 27 and 28:
Page 29 and 30:
Page 31 and 32:
Page 33 and 34:
Page 35 and 36:
Page 37 and 38:
Page 39 and 40:
Page 41 and 42:
Page 43 and 44:
Page 45 and 46:
Page 47 and 48:
Page 49 and 50:
Page 51 and 52:
Page 53 and 54:
Page 55 and 56:
Page 57 and 58:
Page 59 and 60:
Page 61 and 62:
Page 63 and 64:
Page 65 and 66:
Page 67 and 68:
Page 69 and 70:
Page 71 and 72:
Page 73 and 74:
Page 75 and 76:
Page 77 and 78:
Page 79 and 80:
Page 81 and 82:
Page 83 and 84:
Page 85 and 86:
Page 87 and 88:
Page 89 and 90:
Page 91 and 92:
Page 93 and 94:
Page 95 and 96:
Page 97 and 98:
Page 99 and 100:
Page 101 and 102:
Page 103 and 104:
Page 105 and 106:
Page 107 and 108:
Page 109 and 110:
Page 111 and 112:
Page 113 and 114:
Page 115 and 116:
Page 117 and 118:
Page 119 and 120:
Page 121 and 122:
Page 123 and 124:
Page 125 and 126:
Page 127 and 128:
Page 129 and 130:
Page 131 and 132:
Page 133 and 134:
Page 135 and 136:
Page 137 and 138:
Page 139 and 140:
Page 141 and 142:
Page 143 and 144:
Page 145 and 146:
Page 147 and 148:
Page 149 and 150:
Page 151 and 152:
Page 153 and 154:
Page 155 and 156:
Page 157 and 158:
Page 159 and 160:
Page 161 and 162:
Page 163 and 164:
Page 165 and 166:
Page 167 and 168:
Page 169 and 170:
Page 171 and 172:
Page 173 and 174:
Page 175 and 176:
Page 177 and 178:
Page 179 and 180:
Page 181 and 182:
Page 183 and 184:
Page 185 and 186:
Page 187 and 188:
Page 189 and 190:
Page 191 and 192:
Page 193 and 194:
Page 195 and 196:
“Kiam mi ekestis virineto lasis f
Page 197 and 198:
Page 199 and 200:
Page 201 and 202:
Page 203 and 204:
Page 205 and 206:
Page 207 and 208:
Page 209 and 210:
Page 211 and 212:
Page 213 and 214:
Page 215 and 216:
Page 217 and 218:
Page 219 and 220:
Page 221 and 222:
Page 223 and 224:
Page 225 and 226:
Page 227 and 228:
Page 229 and 230:
Page 231 and 232:
Page 233 and 234:
Page 235 and 236:
Page 237 and 238:
Page 239 and 240:
Page 241 and 242:
Page 243 and 244:
Page 245 and 246:
Page 247 and 248:
Page 249 and 250:
Page 251 and 252:
Page 253 and 254:
Page 255 and 256:
Page 257 and 258:
Page 259 and 260:
Page 261 and 262:
Page 263 and 264:
Page 265 and 266:
Page 267 and 268:
Page 269 and 270:
Page 271 and 272:
Page 273 and 274:
Page 275 and 276:
Page 277 and 278:
Page 279 and 280:
Page 281 and 282:
Page 283 and 284:
Page 285 and 286:
Page 287 and 288:
Page 289 and 290:
Page 291 and 292:
Page 293 and 294:
Page 295 and 296:
Page 297 and 298:
Page 299 and 300:
Page 301 and 302:
Page 303 and 304:
Page 305 and 306:
Page 307 and 308:
Page 309 and 310:
Page 311 and 312:
Page 313 and 314:
Page 315 and 316:
Page 317 and 318:
Page 319 and 320:
Page 321 and 322:
Page 323 and 324:
Page 325 and 326:
Page 327 and 328:
Page 329 and 330:
Page 331 and 332:
Page 333 and 334:
Page 335 and 336:
Page 337 and 338:
Page 339 and 340:
Page 341 and 342:
Page 343 and 344:
Page 345 and 346:
Page 347 and 348:
Page 349 and 350:
Page 351 and 352:
Page 353 and 354:
Page 355 and 356:
Page 357 and 358:
Aŭ Ĉimatene, tuj post la duondorm
Page 359 and 360:
Page 361 and 362:
Page 363 and 364:
alia”. Aŭ Mi: “Mi nemulte esti
Page 365 and 366:
Page 367 and 368:
Page 369 and 370:
Page 371 and 372:
Page 373 and 374:
Page 375 and 376: La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 421 and 422: vid-palpi la vizaĝon ĉiam suriran
Page 425: La homo kiu ne sukcesis trompi sin
Page 447: La homo kiu ne sukcesis trompi sin
show all

LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?