LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
de la intencoj kaj pensoj! Kion mi faru? La malplej malefika defendo konsistas
en ŝirmado de sia rigardo: ke neniu vidu rekte mian rigardon, ke neniu legu en
mia okulo mian malsincerecon! Do mi komencis malhelpi, ke mia rigardo interkruciĝu
kun tiu de edukantoj. Kia peno kaj kiaj malsukcesoj!… Bonŝance
iompostiom la forto de la evangelia proverbo estingiĝis kaj lasis liberaj miajn
okulojn ĉar fariĝis tute certa la konsciiĝo ke mia koro kapablas ŝajnigi sincerecon
eĉ pere de la okuloj!
Alia, eble iluzia eble objektiveca, sed vere demanda problemo. Iom post
iom ekpululis dubo pri la kapablo de miaj edukantoj eviti evidentajn kontraŭdirojn.
Ili ne hezitis insiste instigi la kolegianojn agadi honeste kaj sincere ĉar
honesteco kaj bonagado ĉiam sukcesos kaj ĉiam atingas bonan solvon kaj publikan
rekonon, dum la kontraŭo ne povas eviti riproĉon kaj punon. Sed samtempe
ili diradis, ke Jesuo honeste kaj altruisme agadis, kiu tamen ricevis krucumon.
Se veras la unua falsas la dua!, kredis mia logiko. Kiam la problemo
eliris eksteren elsaltis, ke ĝi estas nur mia ĉar la aliaj jam interpretis la unuan
kiel veran plurfojan kaj taŭgan nur por propulsi al la bonfarado kaj sincereco.
Inter la multegaj pli/malpli konvinkaj eksplikoj, okazis ankaŭ ŝercaj respondoj
fare de pli aĝuloj kunaspirantoj: je konfirmo de la interrilato inter bonagado/publika
rekono kaj malbonagado/publika mallaŭdo oni ekzemplis Jesuon se traktitan
laŭ tia kriterio: fakte, se li malobeis siajn gepatrojn kiam ili estis devigataj
angore lin serĉi dum diversaj tagoj en Jerusalemo, tio havis sian logikan sekvon.
“Jes, vere Li malobeis. Sed oni vidu kien li ruliĝis!”, ŝerce kriis ĉiam gaja
kolegiano indikante krucifikson.
Pli frue la momenta problemeto fariĝis la granda problemo: Ĉu triumfas la
bono aŭ la malbono? Kie? Kiam? Aŭ ili kunmarŝos ĉiam? Kion pri tio vere
diras religio? Ĉu kompetentas predikantoj? - Mi decidis ke iam pristudos mi,
kaj trovos mi la solvon!
Ĉu favori ankoraŭ la emon rideti pri si? Se jes, jen nova okazo. Dum alproksimiĝo
de la kristnaska festo, oni kantadis (kaj la pastro emfazadis) la liturgian
esprimaĵon, origine biblian, “malfermiĝu la ĉeloj kaj el la tero burĝonu la
Savonto”. Sed mi sciis, ke la ĉielo estas trakurebla alsupre senfine, ĝis la steloj
kaj ankaŭ pli alsupre ĉar nenio povas tion malhelpi. Kio do povas malfermiĝi?
La ĉieloj ne ekzistas! Kaj mi ektaksis kompatinduloj miajn kunulojn allasiĝantajn
al tia trompiĝo. Mi ne memoras kiel tia “konfirmo de la ruzeco de la pastroj”
dissolviĝis en sian kontraŭon, memoras nur mian sekretan pliestimiĝon pri
mi.
Dume ĉe la lernejaj aŭtoritatoj mi daŭrigis esti originala kazo. La instruis-
23