LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
kaze, pretendis, ke ŝi fermu la okulojn kaj prezentu la maldekstran manon:
kun rapida gesto li surglitigis altvaloraĵojn en ŝian ringofingron. Mi kaj Albina,
alvokitaj de iliaj ĝojaj ekkrioj, algapis la finan parton de la neantaŭvidita
sceno, kaptitaj de sentotumultoj serĉantaj komplimentajn vortojn je logika
senco dum ŝi montre disetendis la manon por admiri, kaj admirigi, la efekton
de la gefianĉiĝa ringo.
Ĉu plori aŭ kaŝi senesperon? Albina ekeligis plorsingultojn dum mi restis
muta mienante ridetsignojn por la gefianĉoj turnigantaj siajn okulojn al mi. Promeso
senestonta, espero spite desperon. Ĉu ili konscias? aŭ la ĝojo mem jam
konsistiĝas nur en la simpla ceremonio? Je kio kontentiĝas la homa koro en
desperaj momentoj!
Amikoj venis komplimenti per floroj kaj kuraĝigi. Dum la improvizita,
dekminuta, festo, la malsano kaŝis iomete sian hidan ĉeeston; tial Elvira sukcesis
rideti kaj, eble, pensi ion alian kaj ĝoji kaj iom distancigi el sia menso la
propran realan futuron.
La fianĉo scias, informiĝis pri ĉio. Kio motoras lin al tioma ammontro al
mortonta virino? Krom sincera amo ĉu ankaŭ espero? espero pri kio? Certe,
ankaŭ en li, edukiĝinta same kiel Elvira en katolikaj medioj, ĉion penetras la
kristana karitato, la amo kiu descendas el alto.
La demandoj rektaj aŭ telefonaj, prizorgaj kaj partoprenaj, de konatoj kaj
najbaroj, fontantaj certe el sincera kunsufero, ne stimulis en mi dankeman sintenon,
male, stimulis deziron, ke neniu min devigu priskribi aŭ paroli aŭ aludi
pri evento grandepaŝe falanta sur ĉion mian: pro tio miaj respondoj tiel ekrapidis
ĝis travidigi latentan deziron fermi la konversaciojn. Ilia doloro ŝajnis,
krom aperiĝo kaj agnosko de komuna nepovo, ankaŭ hasteca rezigno pri plua
espero.
La brodaĵoj sur ŝiaj geedziĝaj tolaj dotaĵoj daŭrigis esti plipuntitaj zorge de
Albina laŭ la sugestoj de la malsanulino kaj, okaze de fianĉaj vizitoj, montradis,
momente subtenate de ŝiaj laciĝantaj muskoloj, desegnajn laboraĵojn,
etenditajn kontraŭ okazaj tablaj kaj seĝaj tabuloj aŭ fenestroj aŭ murvandoj,
spacoj similaj al tiuj delonge imagitaj en la domo de la kredita tuj baldaŭa geedza
kunvivado. Ŝi esploradis opiniojn pri la plej agrabla efekta pozicio de
pentraĵoj ornamontaj ŝian domon, jam antaŭe aĉetitan de la du familioj parenciĝontaj.
“Ĉu lumo tro forta el tiu fenestro? Ĉu prefereblas duonombro? Ĉu ne
konvenas al la harmonio de koloroj apudmeti tiujn ĉi anstataŭ tiujn?”.
Estis cent la demandoj, sensencaj por la aŭskultantoj sed allogkreaj por la
402