LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
dis. Kaj sufiĉis tia penso por lin enfermi tra tristo kaj envojigi en repuŝajn humuraĵojn.
Bonŝance tia humurstato, plirimarkebla en persono siamalgraŭe
profunde kredanta, ne daŭris pli ol unu aŭ du tagojn kun kurtatempaj halooj.
La sama dialektika suspektemo, rilate alian objekton, lin metis en urĝon
skribi: “Kia eraro se kelkaj taksus mian enfermiĝon en min mem ago de snobulo
kaj preciozulo!“. Eble tio entaglibriĝis kiam li eksentis la senmotivecon
de siaj rezistoj al amikaj premoj.
En taglibra krajona noto legeblas pri lia konscio pri sia ĝenerala rilato al la
aliaj: “Mi suferas je nesuperebla insista sufero: mi vivas kiel forbarata de ĉiuj
ĉar mi evitas kunuliĝi kun kontentigitoj de la vivo dum la malkontentigitoj
ne eltenas min; same mi kontaktas maljunulojn dum junuloj evitas kunuliĝi
kun mi! Ankoraŭ mi ne akceptas min!”.
Kiam la ondo de silento ekaludis al sia ekfiniĝo per rekomenciĝo de kunestado
kun aliaj homoj, Albina ne mankis ameble-serioze admoni:
“Ĉu vi ne timas aŭkcii vian animon per tia pesimisma humuraĉo kaj per
viaj surrealismaj diraĵoj kontraŭ via sorto? Nek spito nek vivlaciĝo vin subvivigas
sed nur frustraciiĝo. Eble ni volus ke Dio obeu al ni!”.
Tiu prizorga ĉeestado de Albina, evidentigas, ke la eventuala ĝojstato de Ĝino
malfacile eruptas el denaska inklino. Fakte por ĝin atingi li devis peni per longaj
rezonadoj, kies malrapidecoj hezitigis la konatojn kaj kunlaborantojn.
Analizante kun Albina siajn humurŝanĝojn, li sin priskribis tiel: “Mi rekuperas
la rezignacion kaj la ĝojstaton nur per longaj kaj intensaj rezonadoj
apogitaj sur la kredo: sed tuj, kiam tiuj ĉi ekmalintensiĝas, miaj vizioj pri miaj
perdoj, ne senkulpaj, traplektas impete mian tutan animon. Mi eĉ konstatas,
ke tiaj humurvariaĵoj ellasas ion nedisigeble memkontentiĝan: kuŝas io egoisma
ankaŭ en bedaŭrosento”.
Post kelke da tempo, unu jaro almenaŭ, de la forpaso de la filino, iom post
iom, la paŭtemo lasis lokon al sereneco, kaj la antikva ĝojstato ekvenis esperigante
ke mem definitive venkos. Tiam Albina povis senvunde ŝerci ĉerpante el
liaj pasintaj esprimoj aŭ laŭsence similaj:
”Hodiaŭ vi ridetas kaj pridemandas pri diversaĵoj kaj oni povas komuniki
kun vi, ne kun via nigraĉa silento!”.
“La silenton provokas obstrukcaĵo de pensoj kaj sentoj malordigitaj, nun
tiuj ĉi ordiĝis kaj mi trovas puŝon kaj plezuron paroli kun vi! Mia obstina silento
ne timigis vin, mi kredas, ĉar ĝi dependas nur de la momenta stato de la
bilancfara spirito”.
“Ĉu viaj pensaĉoj ne riskis damaĝi, ĉe vi kaj ĉe aliaj, kion vi senlaciĝe po-
419