LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
en modesta sed komfortdona domo ĉirkaŭata de lia kamparo, kiun tamen li ne
kultivis persone. Li vivis tute dediĉata al sia filino. Ni faris intensajn konversaciojn
trempiĝante en diversajn temojn laŭ lia neokaza scivolemo, eĉ kun liaj
amikoj, foje laŭcele invititaj por interparoli kun “speciala viro tute sindediĉa
al Dio kaj al homoj”, ĉe lia hejmo, vintre ĉirkaŭ kameno je flamoj dancetantaj.
Li ĝojegis min vidante kaj kutime altabligis altkvalitajn vinojn.
Post iuj jaroj, kiam lia filino jam frekventis universitaton, la prifizikan fakon,
mi ekrimarkis humurŝanĝojn en la homo: silentema kun ĉiuj, iomete li
ekscitiĝis nur kiam renkontiĝis ni du. Mi kredis kompreni la kaŭzon de tio: la
konduto de la filino, kiu traktas aplombe kaj malestime la patron. Malgraŭ sia
kutima malmilda eksplodeco kontraŭ la patro, ŝi sukcesas iom moderiĝi ĉeeste
de eksterdomanoj kaj eĉ foje esprimas amon al li per tenerecaj gestoj, sed samokaze
ŝi abrupte lasas flui nekontrolita kaj do ne regata agresemo tiom akra
kiom la patro sin montras delikata kaj konsternita. Jen la kaŭzo de la anima
kaj miena malĝojo de mia amiko, laŭ mi kaj laŭ komunaj amikoj, dum senutilis
la komunaj klopodoj lin helpi.
Kaj, male, mia amiko neis ĉiam: ne estas tia la kaŭzo! Li ne sin sentas bagateligita
aŭ ofendita aŭ malpliigita de la maldankemo de la filino. Se respekti
liajn vortojn, “kiam ŝi eksplodas, mi preskaŭ eniras ŝian aminon kaj enmemiĝas
en ŝiaj suferoj, pri kiuj ŝi nur vage konscias. Se ŝi reagas tiel, tio okazas
pro ŝia bezono trovi ion distraĵan, ion malordinaran, ion kiu fordraŝu ŝian
mempercepton pri ĝenerala psikorgana dolora misfunkcio. Min malĝojigas
ne ŝiaj reagoj, sed ŝiaj suferoj, kiuj ekspansias pli kaj pli, pro stranga eble
nedifinebla malsano”. Ne ofendita, do, sed impregnita de la suferoj de la
ofendantino. Ne necesas diri, ke tiu popece iom deŝire eltirita konfeso ŝajnis
al mi provo pravigi la filinon antaŭ li kaj precipe antaŭ la amikaj gastoj jam inkliniĝantaj
ŝin klare malaprobi.
Kaj ankaŭ tie ĉi mi mistrafis. Kiel jam dirite, mi frekventis ekde kelkaj jaroj
la “Istituto di Indagini Piscologiche”/n, internacia studejo en Milano,
kie oni specialistiĝas pri esploro de la rilatoj inter la psikaj nekonsciaj inklinoj
kaj manskribitaj signeroj, kaj klopodas ĉion traduki al “sciencaj” leĝoj.
Nun ĉiu lernanto devis finstudjare analizi manskribaĵon de persono profunde
konata, per asidueco en kunvivado aŭ profesia intereso, por ekstrakti la hipotezan
kunrilatigon de la manskribaĵaj signeroj kun la elstaraĵoj psikokarakteraj aŭ
sanstataj, konataj aŭ nekonataj, de la neinformita manskribinto sur analizcela
blanka paperfolio. Mi profitis por analizi skribitaĵon de la jam doktoriĝanta filino
de mia mientrista amiko. Preterlasante la rezultojn de mia analizo, la
226