LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
ripeti asertojn kaj levi demandojn kiajn:
“Vi restos tute solaj”. Kaj:
“Paĉjo, kial la Sinjoro min senigas je ĉio?”.
Mi ne rajtas elmontri al ŝi la tutan malesperon en kiu enfosiĝas mia animo
kaj des malpli la kaŝitan ribelemon kontraŭ Dio; sukcese mi nuligas tion, samtempe,
tamen, penante altiri sur lipojn konsolan respondon. Ĝin trovinte aŭ
kreinte, mi devas ĝin prononci en la cirkonstanca tono, kiu konsolige formiĝas
nur se devenanta de la vero kaj se tia adekvatiĝo al la vero estas sincera.
Haste miaj ribelaj sentoj/pensoj senkonturiĝas kaj realĝustiĝas sin reharmoniigante
kun Dio kaj sincerece al li submetante:
“Ni ne certas, ke Li en tiu ĉi kazo estas deprenanta. Ĉiukaze, se li senigas
nin je io, tio okazas pro tio ke li estas donacanta ion pli taŭgan kiel okazis kaj
okazos al ĉiuj”.
“Kial tiukaze ĝuste al mi, paĉjo?”.
“Tio estas demando pli scivolema ol problema. Se Dio mastras la eventojn
kaj se li agas por la bono de siaj kreitaĵoj, ne multe valoras malkovri la kriteriojn
de lia agado. En preĝoj oni povus tion fari, senaroge kaj respektante tamen
lian malsamecon. Ni lernu de Jesuo...”.
Dum mi, jen kun aspekta senzorgo jen kun nobla persona malaltiĝo, ellasas
tiujn vortojn, preskaŭ bedaŭre percepteblas, eĉ en ilia nehipokriteco, io retorika
kiun mi ne sukcesas malaperigi malgraŭ ke nun okazas, fakte, ke mi devas
reŝarĝiĝi je la tasko malhelpi, ke ŝi fiksiĝu, en silentaj momentoj, pri sia mizero
kaj deziru esti kompatata.
La tagoj pasas, sed oni volus, ke ili ne pasu ĉar ĉiu tago forprenas de ŝi ion
vivrestaĵan ne plu revenontan. Se la tagoj ne pasas, ni restas senpove mergitaj
en la horora kontemplado de nia senpovo. Sed ili kun senpieca kompato pasas
dum memoraĵoj kovriĝas je neforigeblaj obsedaj imagoj kiuj finiĝas en hororajn
konstatojn.
Estas maturiĝanta en ŝi sento de konscia rezignacio preskaŭ kvietiganta ŝian
vizaĝon kiu pliviviĝas kiam, invitita preĝi kun ni, ŝi respondas la patronian,
kvankam foje pro laciĝo duonkonscie ŝi susuras “Daŭrigu vi, mi sekvas nur
mense” kaj mallaŭte: ”Mi nun eĉ por penseti suferas laciĝon”. De nun por ne
ŝin lacigi, oni kalkulu ankaŭ la vortojn kaj moderigu la deĵorajn esprimojn.
“Gepaĉjoj, nun fine vi havas sufiĉajn motivojn por konsideri min harmonirompa...”.
La floroj de la fianĉo ridetmovas ŝiajn lipojn nur momente; kiam li foriras,
al ŝi, sur lito aŭ sur sofo, apenaŭ reziduas ankoraŭ fortoj por flustri: “Mizera
407