14.04.2013 Views

LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

SHOW MORE
SHOW LESS

Create successful ePaper yourself

Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem<br />

Ĉapitro deknaŭa<br />

Ĉe la fino la tragedio<br />

Por feliĉi sufiĉas sin senti posedanto je kio havinda. En la sako de miaj ĉasaĵoj<br />

kuŝas en propraj postenoj: edzino, urba loĝejo kun kampara dometo vilaĝcentraranda,<br />

ekonomia stato senmanka, socia grava alirebleco kun vasta akceptateco,<br />

mensulaj ambicioj, parte kontentigitaj per la estimo ĉe konatoj kaj per<br />

invitoj prelegi elĉerpe el miaj kulturaj esplorkampoj kaj traktemo pri ekzistismaj<br />

kaj ekzistencialaj problemoj. Kaj plue la neniam forgesita Elvira, kiu nun<br />

atingas la dudekunuan jaron kaj ekparolas pri geedziĝo kun juna inĝeniero: la<br />

projektoj jam ekfariĝas planoj.<br />

Veras ke Elvira estas devigata rezigni pliprogresi ĉe la konservatorio jen<br />

pro manko de tempo, jam tute ensuĉita en la prifizikan fakultaton, jen pro ne<br />

eksplikebla ĝenerala febleco, kies kaŭzoj kuracistoj, kvankam nur hipoteze,<br />

benigne diagnozas; veras ke, aldona dekomence juĝata apenaŭ ekscesa spicaĵo, ŝi<br />

ĝemetas pro insista kaj abrupta kapdoloro. Sed, kvankam tio, ĉio enordas kaj<br />

ĝis antaŭnelonge ne deŝarĝis je prosperaj prognozoj.<br />

Tamen iom post iom mi ekcerbumaĉis en miaj pensoj ankaŭ tian: feliĉon<br />

mi ekposedis iam, eble hieraŭ aŭ en ĝi mi mergiĝos morgaŭ. Iam ĝi staris antaŭ<br />

mi, kiu estis laŭvole ĝin kaptanta; iam foje mi min montris konvinkita, ke<br />

ĝi estas je mia dispono, ke kun ĝi mi vere povas amindumi kiam ajn mi volas,<br />

kvankam, foje, timanta ĝin tuŝi por ne riski ĝin forvaporigi. Nun, male, ĝi<br />

pentriĝas ĵus pasinta aŭ nebaldaŭ venonta: eble ĝi konsistas nur el espero pri<br />

ĝi aŭ en ĝia daŭre opiniata alproksimiĝo.<br />

Tiuj estis la pensoj min gutete invadantaj el la novaj antaŭsignoj de obskura<br />

minaco kaj el senutila baraktiĝo por eliri el ties perspektivoj. Kiel ajn la<br />

nuna minaco detruas ankaŭ la memoraĵojn pri pasintaj feliĉoj.<br />

Ankaŭ la memoro de aliaj suferoj aŭ malfacilaĵoj, devenintaj el konduto-evoluiĝoj<br />

ĝuste de Elvira, nun forgesiĝas, eĉ konturiĝas je haloo de allogeco.<br />

Kelkfojojn antaŭe mi konstatis, ke Elvira ĉiam pli kaj pli provis sendependiĝi<br />

el miaj familidirektado per elektoj malsamaj ol la miaj; samtempe rimarkis, ke<br />

en mi, pro tia ŝia pretendo, estas perdiĝanta io sur kio senaverte praktiki sendiskutan<br />

emon al regado kaj al memkontenta obeigo. Mi certe scie-sperte instruiĝis,<br />

ke tia sendenpendiĝemo estas palestro kaj enigmo en la homa juna psiko;<br />

sed, fakte, antaŭ tiu nova transiĝo mi sensis ke io frustracia malpliigas viv-<br />

395

Hooray! Your file is uploaded and ready to be published.

Saved successfully!

Ooh no, something went wrong!