LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
preceptojn, kion kristanismo tutepraktike aŭspicias sed ne antaŭvidas, eĉ se
iuj kristanaj pensuloj inklinas antaŭvidi la malon. La Dia Regno koincidas
precipe kun la individua kaj publika akcepto pri Kristo.
Ankaŭ mi vidis, kaj vidigis, malkorektan legadon pri la eknaskiĝanta kristana
komunumo: ne veras ke ĝin komponis sklavaro kaj malriĉularo kaj ne
veras ke kiel alloga forto funkciis promesoj kaj esperoj de liberiĝo el katenoj
kaj malriĉeco.
La preleganto tamen daŭrigis akuzi, disrakontante, intermiksite kun pardonpetoj
kaj afablemaj ĝentilecoj pliakrigantaj fakte la akuzojn, la kristanajn
ekleziojn pro ilia neinfluo aŭ senefika kaj nure memflata influo, se ne kontraŭinfluo,
rilate la socialan justecon, kaj en tio trovis nemalkonsenton inter la
publiko. Kiel ajn estus, li sukcesis, ĉe profanaj okuloj, argumenti la neprecon
kaj efikon de la marksismaj tezoj por liberigi la homaron de opresado; kaj
plifortikigis, evidente kaj cele, la certecon de samkulturanoj kiuj samkvante
de la antagonistoj partoprenis aplaŭdante.
La diskutoj daŭris ankaŭ postprelege, kiam, fore de maldiskretaj uloj, oni
agnoskis, ke niaj respondoj, eĉ se doktrine ekzaktaj, mankis je sufiĉa spineco parte
pro troakceptema koncedo de afablaj spacoj al la elokventeco de la preleganto
nehezitanta tordi katolikajn doktrinojn, parte pro doktrineksceso en la
subporto de niaj vidpunktoj. Eble la invitita preleganto venis pli por, eĉ koste
de tiom da ruzaĵoj, venki en ĉeesto de sia publiko ol por komuna klerigo. La
konkludo saĝe konciziĝis: “La franciskana katedrestro trejnu ankaŭ al tiu ĉi
risko, enkalkulante senreviĝojn... turneblajn espereble al fruktodono”.
Kaj la klerika studentaro, eble ne senvenĝeme, spegulos la intelektulon intelekteca
ludanto.
Kaj pasis ankaŭ tiu ĉagreno de la votoprokrasto.
Januare 1951 superuloj akceptis mian votpromeson de obeo, malriĉeco kaj
ĉasteco. Miaj parencoj loĝis tre foraj kaj tre senmonaj, kaj ankaŭ ne multe stimulitaj
de mi, por veturi de Padova ĝis la Piemonta urbo. Mi, kvankam sola
votpromesanto, estis festita: miaj kunuloj, eble por min kompensi de la pasinta
mia plurfoja maltrafo de la votpromesa rendevuo, montris grandan koron
konstatigante, interalie kaj spontane, ke sur miaj lipoj ekrevenis la rido. Fakte
mi min sentis feliĉa kaj sekura, eble pli sekura ol feliĉa. En tiu feliĉo efikis
ankaŭ la memcerteco, ke mia sorto, nun, dependas ne plu de aliuloj, nur de mi.
Aktualis erara juĝo, sed ĝi tiam kontribuis por ne malstabiligi la ĝojojn kaj min
normale rilatigi al la aliaj.
Kelkajn tagojn poste oni solenis ankaŭ la eniron inter klerikoj de nova dis-
200