LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
gantan hontstaton, levi la kapon ne krucigante la okulojn por kiuj ŝi pozis ŝvebigante
siajn intimaĵojn, supreniri kaj forgesi, ke mem senvole montris sian
neallogan korpon al junaj fratuloj.
Laŭ onidiroj, revenante al la apuda konvento, tralipe mi pli amuze ol misterume
murmuradis: “Ne plonĝu sur min la dua!”.
Mi certe aludis postaĵon.
Post unu horo, ŝi kaj la biciklo bonŝance jam eklipsiĝis, sed el la fundo ne
ĉesis “supriĝi bildo de neallogaj virinaj membroj”, oni komentis. Plimalfrue, oni
informiĝis, ke ŝi konatas patrino de tri gefiloj, el kiuj la plej aĝa disperdiĝinta
en Rusio, el kie, englutita en glacio, neniam revenos, ne eĉ la korpaj restaĵoj.
Aldonendas, por iom pli portrete enkadrigi la situacion, ke dum tiu senspira-amuza
operacio, kelkamomente ni vidis super nia kapo, ĉasaviadilon ekleviĝanta
alalten kaj tuj plonĝanta singultante kaj fumante. Tuj kiam ĝi malaperis
el nia vido, onin invadis vrakiĝkrakado. Tiel finiĝis la lasta germana regiona
arkaika esploraviadilo. En la najbaraj aviadilhavenoj aperis, jes ja, diversformaj
aviadiloj sed lignaj germanaviadile (Stuke) pentritaj, eble por alarmi
kaj timigi la malamikon kaj… amuzigi civilulojn!
Dum la dekkvin minutoj de la batalo, miaj kunuloj, el aliaj ŝirmiloj, povis vidi
trafumfajre ekfalantaj el la ĉielo teren sep flugfortresojn. Estis la lasta ĉielbatalo:
de tiam la flugfortresoj naviĝos preskaŭ sporte.
Daŭrigante en ĉiam pli atentajn observon kaj esploron pri kaj ene de miaj
sentoj kaj psikaj tordiĝoj, mi ĉiam pli klare malkovradis, ke la koeficiento eviti
militservon, plielstariĝas kaj kukole jam formetas la aliajn ekduarangiĝantajn.
Plikonsciiĝinte, ke la decidoforto trapuŝiĝas el tiu ne malruza motivo,
ekvoĉetis ankaŭ mia konscienco: ne licas, ĝi sagacis, ĉar vi manĝas la panon
per kiu la donacantoj vivtenas en la studejo kaj prepariĝa stato tiujn kiuj sin
taksas bonintencaj rilate al la religiula celo; aliaj homoj batalas kaj angoras
anstataŭ vi; vi ŝajnigas piecon kiun vi ne havas kaj trompas la konventularon.
Ekŝvelis en mi nova interna alfronto inter la morala konscienco kaj la profitaj
avantaĝoj, inter gajnoj socimateriaj kaj perdoj spiritaj. Sed mi ade plivigliĝis
por ke mi ne diru mensogojn al mi mem, kion jam igis ne ebla nehazardaj,
kvankam iom vole “amortizitaj”, vicsuperulaj vortoj: “io supozigas, ke iu inter
vi penas por ne fetoreti je kazerna timo kaj profitema ruzeco”.
Mi min detenis tion manifesti al konfesprenanto: certe tiu ĉi estus afable
admoninta: prikonsideru, preĝu, kaj demetu la ŝajnigan enfratuliĝadon; vi jam
gajnis klarecon en via konscienco. Ankaŭ kun la spirita gvidisto kiun mi vizitis,
kvankam singardece, almenaŭ ĉiuduonmonate, mi stompis tiajn penigajn
61