LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
gi riproĉan konsciencon, almenaŭ en mi dekunujarulo kaj sendube en mia patrino.
Jen la neatenditaĵo kiu en mi kaj en la patrino blokis la apetiton kaj deziregis,
ke pladoj kaj teleroj kun kokinaĵoj pereiĝu en nenion. Subite iu frapis ĉe la
pordo laŭtvoĉe pardonpetante: estis nia najbarino kiu venis rakonti pri la malapero
de unu el siaj ok kokinoj. “Se ĝi noktos subĉiele ,ĝi estos kaptaĵo de noktaj
animaloj!”.
Mia patrino tuj alpaŝis la sojlon eksteren de la porto, firme decidita retreti
la pozicion por ne permesi al la fremdaj okuloj esplori la tablon kun senkaŝaj
kokinaĵoj.
El la duonmalfermita pordo, miaj oreloj aŭdis el la klara voĉo de la najbarino
la rakontadon, la bedaŭrindaĵon kaj la malbonfaraĵon de la ŝtelisto, kiu
certe “ne malproksimas”, dum trarampis en mi sento de malvenko kaj spirita
frakasiĝo; mia patrino aŭskultadis elmetante, tempaltempe, kondamnajn frazojn
miksitajn kun la aŭguro aŭ espero, ke la kokino morgaŭ eliru el heĝoj kaj kreskaĵoj
kaj dume evitu hundojn kaj bestaĉojn avidajn vori eĉ plumojn. Ŝi pretus
eliri por la serĉado laŭ heĝoj kaj kreskaĵoj, se “malbonŝance ĉi-vespere la luno
komplice ne malĉeestus”, ŝi hastis liberiĝe aldoni.
Miaj gefratoj dume plu manĝis silente, je tiu plenĝoja silento, mi opinias,
devenanta el la nova deziro perdi nenion el tiuj bongustaĵoj; mi, male, ĉion
englutis rapide, kvazaŭ celante malaperigi manĝilaron kaj kokinaĵon el tablo,
kie ĉio estis fariĝonta krimspuro, kaj tute premiĝis de la senefika klopodo elprovi
senkaptigi mian patrinon el tiu senprecedenca situacio.
Estis neeble, ke la karakteriza saŭca bonodoro ne elblovu el la manĝotablo
ĝis la nazo de nia najbarino kroĉiĝanta ĉe pordo.
La babila inferrostiĝo daŭris dek minutojn ĉirkaŭ. Kian liberigan suspiron
elmetis mia patrino, kiam nia najbarino regresis el la pozicio kaj la pordo fine
fermiĝis! Ŝi rekomencis manĝi silente, humiligita interne kaj ekstere, kvankam
ne montrante vorte siajn sentojn, dum miaj gefratoj, jam altiritaj de la amiketaj
voĉoj el la korto, estis, gaje, elhejmiĝantaj ne tro atentante, feliĉa naivo!, la rekomendojn
ne aludi la kokinajn delicojn de la vespermanĝo.
Ni finis la jam kontraŭvolan manĝadon. Ni zorgis elimini ĉion restaĵan, rikoltis
ostojn kaj kion ajn odorantan kokine. Kaj mi reiris al la kanalo.
La fakto lasis en mi dumvivan stampon; precipe ĝi signis en mi sensan imagon
pri iuj fundamentaj sentoj. Specimene:
Se mi volas, eĉ hodiaŭ, elsperte nocii pri tio kio estas humiliĝo, mi vidas
mian patrinon ĉesojle aŭskultanta nian najbarinon.
Se iu min demandas kio estas rimorso, mi realvokas la nekontroleblan spli-
7