LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
Postordiniĝon, ankaŭ por mi oni kreis solenaĵon en mia origina paroĥo, en
kvinmilanima vilaĝo de la padova provinco (NordItalujo, sepdek kilometrojn
okcidente de Venecio). La unuan dimanĉon de oktobro, proksimume dumil personoj,
kun unuavice la municipestro, min ricevis antaŭ la preĝeja enirejo manbatante
kaj kantante, helpe de amplifikiloj elmetantaj muzikajn akompanojn el
la preĝeja orgeno ĝuste nune, per mia festo kaj sen mia scio, inaŭgurata, okazajn
himnojn kaj recitante poeziaĵojn montrantajn pri mi orgojlecan kontentiĝon.
Mi predikis la unuan fojon oficiale post la oficiala prezentado al la fidelularo
kaj porokaza ekzaltiga gratulado fare de la tiama paroĥestro, posteulo de tiu
kiu iam tiom originale ne kontraŭstaris mian membriĝon en la seminaria fratuleta
internulejo. Ĉio disvolviĝis tute kiel programite por la tuta longa tago.
Sed post la tago venis la nokto kun neantaŭvita... aĉa destino.
La nova paroĥestro estis profitinta de la solenaĵo por konvinki la paroĥanojn
almoze financi la novan orgenon, kiun ĝuste kun la kantado kaj dummisa
koncerto dum mia Unua Meso oni inaŭguris per la manoj de fama orgenisto,
kies nomo legeblis sur muraj manifestoj kaj porfamiliaj prospektoj. Tio fierigis
ankaŭ min, kiu ne antaŭvidis, bonŝance, la konkludon igantan la feston malplaĉa
memoraĵo.
La konkludo aĉe impetis kontraŭ mi la sekvan matenon. Frumatene, je la
kvina kaj duono, do kiam eĉ la plej vaga taglumo ankoraŭ ne alkroĉiĝas sur
aĵoj el la milda aŭtuna suno, mi alproksimiĝis bicikle al la preĝejo kie oni min
atendas por la dua mia meso kvazaŭ kontinua daŭrigo de la hieraŭa festo kaj
kiam, laŭkutime, la respondeculoj omaĝas per konkretaj donacoj, simbola materia
doto, la novan ekleziedzon. Subite al miaj okuloj ĉio tragediiĝas: se la
placaj lumoj reflektiĝas sur la malseketa surplaca asfalto, el preĝejaj vitraloj
ne videblas la kutima gajigeca brilado; mi pliapudiĝas al la flanka pordo, frapas
kaj refrapas kaj senpacience puŝas la pordoklapon, kiu reziste malobeas; mi
turnas la okulojn al la placo lumita tie kaj tie, neniu moviĝas neniu vidiĝas.
Tiam mi kuras antaŭ la centran pordon: tiu ĉi kruele sin montras barita per dikaj
sanktandree krucigitaj tabloj; kvatante ĉirkaŭe, miaj okuloj ĵetiĝas al la
granda alta centra fenestro kiu sin montras, malkiel kutime, senigita je siaj
brilaj vitramozaikoj; je dek metroj dista, kamioneto ruĝa parkas aludante al
fajrobrigado. Kaj jen el la centra strato apudiĝas figureto, la sakristiano, kiu
krude informas:
“Ĉi matene oni mescelebras en la apuda vicpreĝeja sanktejo, ne en la paroĥa
preĝejo, kaj de nun tiel ĉiam”.
Kial?
228