LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
fesantojn kaj pretis veti, je mia inteligento, pri ilia fideleco al la votoj, tio estas
al Jesuo Kristo laŭ la franciskana stilo. Per tiu sendubeco, inundanta je
sankta fiero mian animon, mi stompis kaj konfuzis mian tiufojan senton de
eksterlokeco, el kiu mi ĵus eksupreniris, kun penso: mi havas bonŝance ankoraŭ
unu jaron antaŭ mi! Kaj tial povas veni al mi la volo vokiĝi!
Tri el tiuj solene pervote promesintoj, kelkajn tagojn poste, ellandiĝis al Palestino,
al Jerusalemo, en kies Bìblicum ili specialiĝu, elektante iun el la diversaj
fakoj, pri la Biblio krom lerneje frekventi la aliajn kvarjarajn normalajn teologiajn
fakojn, kaj sin ekpreparu al la instruadarto kie ajn. Ĉar unu el ili jam
famiĝis pro la menciita emo al geedza metaforado, mi lin ĝisis per klarvide
freŝa aludo: “Vi nun kunvivos nur kun via amata edzino!”. La sankta Biblio.
Ili, trapasinte al Sud-Italio, ŝipe forveturis kaj mi ne plu ilin renkontos.
Finiĝis la licea periodo kaj finiĝis ankaŭ la trijara periodo de simplaj votoj
(simplaj = leĝerligaj, portempligaj, solenaj = porĉiamligaj). Nun ĉiu decidiĝu
aŭ por la solenaj votoj, tio estas por ĉiam, aŭ por la forlaso de la ordeno. Ke
mi estas dubema, momente favora momente malfavora, mi kredis scii nur mi
kaj, kvankam ne sufiĉe klarigite, mia spiritgvidanto. Prie neŝanceleble mi evitis
akurate travidigi al li ion suspektigan. Nu, malgraŭ tio, superuloj kaj iuj
profesoroj voĉdonis por ke al mi estu prokrastita la momento de la solena ligiĝo
antaŭ Dio kaj antaŭ homoj. Ankoraŭ unu jaron mi restu senvota, atendanta
pli senhezitecan komprenon pri mi fare de la edukantoj. Se temus nur pri tio mi
devus dankĝoji, en mi mem, pro la tempo koncedita, kvankam mi jam konas
tre bone min mem. Sed ĉe la aliaj kandidatigitoj, kio? Kia ilia juĝo pri mi? Ĉu
eblos plusinteniĝi kun ili spontane kaj estimate? Ĉu vere mi lasus enpaŝi en
min la okuloj de la edukantoj kaj mi povus estonte traaperigi pli vokitecan kadron
pri mi?
La surprizo ĉe miaj kunuloj egalis mian psikan vundon. Eble ili imagis, ke
la juĝistoj misjuĝis aŭ ke mi mem kapablas dresi la vundon, kaj plutenis al mi
la antaŭan estimon; sed estis ĉe mi, ke ilia estimo pri mi estis juĝata jam stompita,
pliklare jam laŭjuste modifiĝanta. Ek de tiam miaj agoj komencis manki
je spontaneco kaj memfido kvazaŭ nun jam neeblus forskui el mi la trasenton
de malpufiĝanta estimo pri mi ĉe ilia ekruziĝanta juĝo. La inklino al deprimiĝo
trovis komplicon en mia konscienco flustranta, ke finfine ili pravus se vere
ili ekdubus pri mia morala kohereco. Ekzakte sur tiun juĝon kroĉiĝis mia
grumbla protesto ĉar mi ankoraŭ al la religiula vivo ne eldiris la definitivan
neon.
Dume kiel lama anaso mi restis ekstere de la konversacioj de miaj kunuloj
166