LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
nur detalante miajn ĵusdatajn aventurozaĵojn kaj silentis antaŭ la komunaj deziroj
plikoni pri la religiulaj idealoj.
Konfuze firmigite de tiuj spertoj en mia propono elprovi, dum la provtempa
periodo, la religiulan vivon, mi revenis al la kolegio el kio mi ekprepariĝis
salti al la malpli leĝera kaj plisindeviga vivo de la novicejaj reguloj.
Se miaj edukantoj konjektis, kaj eventuale enprogramis eblon, ke la feriadaj
liberaj agmanieroj povintus krei okazon por elturni el ambigua situacio nedeĉifreblan
personon, ili certe ankaŭ antaŭvidis, ke la edukato revenu pli vigle
intencita entrepreni la vojon provige celitan. Ĝuste tio kombiniĝis al mi.
Ludis plurinterkruciĝe pluraj faktoroj konverĝaj al la sama direkto: kiel elrevigi
la evidentajn fierajn kontentiĝojn de la parencaro pro mia, laŭ ili, klara
religiula vokiĝo-destino? kaj per ĉio ĉi la nobliĝon de la tuta familio? Kial ne
konsideri la ekonomie mizerajn kondiĉojn malebligantajn studkarieron, kaj,
eventuale, la riskojn baldaŭ rekrutiĝi senpatrie kaj sencele? Kaj, krome, kia
humiliĝo interrompi studojn pro senrimeda familio! Ĉio ĉi kontribuis, ne sen
mia kompliceco, vualigi la restantajn tamenecojn: eble ne malinfluis ankaŭ
la avino, kies flustroj pri mia estonta glora kariero inter ekleziuloj estis eldiritaj
kiel profetaĵoj. Kaj akiris forton la neniam mortinta argumento: se centoj
kaj miloj da homoj sukcesis kaj fidele kaj feliĉe monaĥe vivi, kial ne kapablus
mi? Kaj finfine estas parolate pri farota profunda ekzameniĝo dum la novica
vivo, ĉu ne? Tiel preskaŭ sensufere kaj senkritike plisolidiĝis kio konfliktojn
kaj dramojn proksimigis.
Post kelkaj tagoj de enkolegia feriado kun adiaŭaj festoj far de la plu restantaj
plijunaj samkursanoj, la kvar noviciĝontoj karavanis laŭ dudek kvinkilometra
vojo, foje apenaŭ distingebla el herbejoj kaj kultivejoj, tie kaj tie randumita
de senmorteraj muroj, larĝparte flankita de kampoj riĉaj je aŭtunaj
fruktoj, kie personoj, plejofte virinoj, prizorgadis. Ni, post momenta mensleviĝo
al Dio kaj al Sankta Francisko, kantis kaj rakontadis ŝercojn okulumante
la horizonton por haste ekscii ĉu ankaŭ hodiaŭ la bombaviadiloj sulkas la ĉielojn.
Dum la haltado, por ripozigi la ĉevalon, la silento gravuriĝis en mi kiel
vakuo sendistra kaj perceptebla mallogo: laŭmomente fuĝo, el tiu loko al la
mondo, konturiĝis ebla, necesa kaj deviga. Kiel bloki la nebremseblan fatalan
sinsekvon de tia serio ĉiam pli allasanta al psika inertigo?
Blokis la ekrumaĝado de bombavidiloj ekvidiĝantaj dekstre traĉiele. La
tristondo disipiĝis tra la komentoj kaj observoj ĉu akompanas ĉasaviadiloj.
Anstataŭ vidi en ili minacon mi klopodis, kaj eble sukcesis, vidi en ili ion belan
kaj estetikan kaj inan je kontemplo.
54