LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
obskuro pri la motivo, kreis al mi kroman okazon de humiliĝo ĉar, laŭ komuna
opinio, subita eksigo kun formovo el loko okazas nur pro koramaj mismarŝoj.
Marĝenigita pro miaj pensoj kaj pro la senoficiĝo, kaj certigita ke la aferaĉo
jam ĉesis esti nur konfidenca, mi komencis sendependiĝi el la devo “engaĝe
kaj kunlaboreme” konduti; eĉ rimede aŭtonomiiĝis, kaj por tion fari
ekserĉis kaj interkaptis monon destinitan al la fratularo, elĉerpante ĝin el leteroj
de bonfarantoj aŭ tiujn ĉi mem kontaktante per diversaj pretekstoj kun la
fina celo peti monon. Malgraŭ suspektata pri tia monkvestado (interpretata ĉe
mi kiel ruzaĵo por min subteni en la alstrebataj studoj), mi sukcesis obteni, ne
sen suspektigi gravajn danĝerojn por ĉiuj, denove la eksplicitan permeson,
kun relativa financado, frekventi studlokojn, kiujn unuamomente strikta klaŭzurpuno
malhelpis aliri.
En tiu nova konvento miaj pastraj restartiĝoj preskaŭ senrezulte provis
peni por reakiri la originan staton, tiun de la ordina cirkonstanco kiam ili
fontis el la konvinko, ke en tiu stato oni povas kaj devas agadi por kaj kun
Kristo. Ankaŭ miaj tiamaj entuziasmiĝoj estis de mi taksataj impregnitaj per tiu
prerogativo. Nun, male, povis okazi, ke ili, de hodiaŭ al morgaŭ kaj senrimorse,
min forlasadis ne pro laciĝo aŭ bezono ŝanĝi objekton travagantan la menson:
ili malaperadis, almenaŭ laŭŝajne, senkiale.
Unu el tiaj animaj vakuiĝoj min tute okupis en tragika, kvankam ne malkutima,
cirkonstanco. Cirkonstanco kiu, eĥiĝante en la memoro, faligas min en refleksan
tikon aŭ subitan nebremseblan strangaĵon kaj duonvolitan gestaĵon aŭ
esprimaĉaĵon insulte al io aŭ al sanktaĵoj: kaj tio ĉio por forigi la kulpigan memoraĵon
de antaŭ mi kaj por min elturni el la embaraso kaj forfuĝigi el nevinkeblaj
enaj persekutantoj. Alifoje por min liberigi mi laŭtvoĉe disŝprucigas
sensencajn frazojn, mirigantajn eventualan ĉeestantaron, kiujn tamen mi
ĉiam sukcesas senmirigi per akcepteble mirŝtopaj kromaj vortaj aldonoj: reputacisavaj
aposterioraĵoj pri kiuj mi lertas. Nur post pacigaj rezonadoj kun mi
mem, dum la enveno en tiajn memoraĵojn, mi sukcesas ne plu bezoni komplikajn
taktikojn por reteni emon al tikaj movoj.
La komplican fonon okazigis la popola patronfesto en la kvinmilanima urbeto
de miaj patraj geavoj, kie onkloj kun onklinoj kaj kuzoj kun kuzinoj atendas,
ke mi, la plej honora parencmembro, pasigu ĉe ili iujn tagojn, dum kiuj ili
povu min honorfesti kaj, eble, publike fieriĝi pri mi antaŭ si kaj la urbanoj. Mi
atingis ilin kun la animo envolviĝinta en la antaŭvido kaj deziro je ĉiu kosto
distriĝi, eble por forgesi konventanecon. Sed jen ne antaŭviditaĵo: mia patra avo
enlitiĝis, kelkajn tagojn antaŭe pro grave pliakriĝinta malsano kaj ĉiuj restis
234