LA HOMO KIU NE SUKCESIS TROMPI SIN MEM - UECI

La homo kiu ne sukcesis trompi sin mem
prizorgadis enmiksi la ĝustajn dozojn da katolika ortodokseco en mian pliiĝantan
ne latentan kontestadon. Preskaŭ interna forto devigis min distingi kredan
ortodoksecon disde argumentoj por kontesti, igante min tial ne deĉifrebla
ĉe konventanoj. La nekredeblo sidis en tio: ke mi en ĉio tio estis sincera kaj
samtempe nekredebla ĉe amikoj kaj malsimpatiantoj.
Tamen mi ne aŭdacis spontane eliri el religiula stato. Kial? Eble tiu kontestata
vivstilo tiom ennaturiĝis en mi, ke mi ne sukcesis min vidi kia mi alstrebis
esti. La sekulariĝo, por mi jam kutima nivele de rezonadoj kaj nivele de rilatoj
kun la komunumo eble aŭspicie atendanta tiun solvon, ne trovis okazon
aŭ forton aŭ puŝon aŭ altiron sufiĉan. Stranga praktika nedecidemo kontraŭis
la stentorecon de la ideo-proklamoj. Mi min vidis pli kontenta kiel kontestulo
ol kiel liberiĝinta homo. Milfoje mi desegnis ene de mia menso la liberigan
trairon, sed la plurrefojaj rezigno aŭ prokrasto ŝajnis min liberigi el sento de
frakasiĝo aŭ de kulpo dum samtempe eventuala nova pasia okupo absorbis
energiojn kaj tiklis atenton, kiel partopreni en publikaj manifestacioj ekzemple:
ankaŭ tiu ĉi kontribuis vuali la horizonton.
Dume necesis plu daŭrigi en la agado. Kie, do, trovi la motiviĝojn, kaj ties
fundamentojn, por aspiri, elekti, projekti, agi home? Sed eĉ tiu ĉi demando, iam
opiniata esenca, nun duarangas al akcidenca valoro, eĉ seniĝas je senco pro tio
ke ĝi mankus je konkreteco aŭ praktikaj rezultoj. Sed la vivelano nun postulas
antaŭeniri.
Dume eliradis el mi pli kaj pli aŭ, se pli korekte esprimi, obstine formiĝadis
en mi reagoj jam taksigantaj mian karakteron kiel tamenan kaj sedeman kaj
spiteman ankaŭ kontraŭ si mem en ruza supleco. Ĉikanante ĉion, la fakta motoprincipo
difinanta mian konduton fariĝis: “ne tiel aŭ tiel ĉi, sed aliel”. Kiel?
La problemo estas alia!”. La nekontento transformiĝis al senklara ribelemo
kontraŭ ĉio konventeca kaj sankteca kun grajno da io bohemieca, kvazaŭ turnante
la dorson kun defia pozo kontraŭ desdegnita realo, sed la desdegnita realo
estis ankaŭ mi mem. La alio alvokata neniam troviĝis. Ekis en mi duboj ke,
eble, jam por mi la sola maniero eliri el izoleco estis rilati kontraŭdire.
Elstaris kiel nova alstrebo la prestiĝigita devizo: la rajto mastri sian liberon.
Sed mi ĝin mastradis sen strategia celo. Iu, malicete kaj kun la sinteno de
nekaprica travaganto en la homa animo, pri mi emfazis: li baraktas inter
aspiroj al viringracioj kaj volus, ke ni legitimu kaj kuraĝigu lin elreligiuliĝi.
Kiom da vero entenus tiu kruda esprimo eble li komplete ne komprenis, sed ĝi
trafis la situacion. Funde ankaŭ veris, ke, sed prie mi certiĝis plimalfrue, al mi
ne malplaĉus aprobo kaj eĉ kuraĝigo al elklostriĝo. Estis, komplemente, iuj ek-
250